Η ΕΕ, οι ΗΠΑ και η θεωρία του νεκρού αλόγου
Η θεωρία του νεκρού αλόγου είναι μία παραβολή που δείχνει πώς ορισμένα άτομα, οργανισμοί ή ακόμα και έθνη αντιμετωπίζουν άλυτα προβλήματα για τα οποία, αντί να αποδεχθούν την πραγματικότητα, παγιδεύονται σε άσκοπες ενέργειες για να αποφύγουν τις συνέπειες των πράξεών τους.
Η βασική ιδέα είναι απλή: Όταν διαπιστώνεις ότι το άλογο που ιππεύεις πέθανε, η σοφότερη απόφαση είναι να ξεκαβαλικέψεις και να προχωρήσεις.
Στην πράξη συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Αντί να εγκαταλείψουν το “νεκρό άλογο”, οι άνθρωποι ενεργούν εντελώς παράλογα:
Αγοράζουν καινούρια σέλα.
Αγοράζουν καλύτερη τροφή, παρότι το άλογο είναι νεκρό.
Απολύουν τον ιππέα.
Απολύουν τον φροντιστή.
Χρησιμοποιούν new speak και αντί να ομολογήσουν ότι το άλογο είναι ΝΕΚΡΟ, ΠΕΘΑΜΕΝΟ, ΚΑΠΟΥΤ, το ονομάζουν ως “άλογο με έλλειψη ζωής”!
Δημιουργούν επιτροπές “task forces” για να αναλύσουν το θέμα του νεκρού αλόγου. Οι επιτροπές αυτές συνεδριάζουν για μήνες, συντάσσουν αναφορές ώστε να καταλήξουν στην αναπόφευκτη διαπίστωση: το άλογο είναι νεκρό!
Το συμπέρασμα της θεωρίας αυτής είναι ότι συχνά οι άνθρωποι προτιμούν να αρνούνται την πραγματικότητα, να δαπανούν χρόνο, χρήμα και προσπάθεια για θέματα που έχουν ολοκληρωθεί και δεν αλλάζουν, αντί να αναγνωρίσουν το πρόβλημα και να αρχίσουν να λαμβάνουν νέες, καινοτόμες, έξυπνες και αποτελεσματικές αποφάσεις.
Αυτή η θεωρία είναι πλέον η κυρίαρχη στην Ευρώπη.
Ενώ οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ δεν σκοπεύουν πλέον να υπερασπιστούν τη Γηραιά Ήπειρο απέναντι σε κανέναν κίνδυνο, κάνουν σαν να μην το άκουσαν και προσπαθούν να καλοπιάσουν τον Αμερικανό Πρόεδρο. Μοιάζουν σαν τον απατημένο ή την απατημένη, που αντί να φύγει μακριά από τον άπιστο ή την άπιστη σύντροφο, κάνουν τα πάντα για να τον κρατήσουν κοντά τους. “Μη φύγεις, θα φαρμακωθώ”, όπως έλεγε η αείμνηστη Κατερίνα Χέλμη στα “Κόκκινα Φανάρια”!
Ενώ γνωρίζουν ότι η Τουρκία είναι μία αναθεωρητική δύναμη, η οποία θέλει να αναστήσει το Ισλαμικό Χαλιφάτο υπό την δική της ηγεσία, οι Ευρωπαίοι την καλούν να πάρει τη θέση των ΗΠΑ ως “προστάτης” τους. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η Τουρκία δεν θα είναι προστάτης, αλλά μπράβος και προαγωγός.
Κάνουν ό,τι μπορούν για να αναστήσουν το “νεκρό άλογο”. Και ποιο είναι αυτό; Το υψηλό επίπεδο ζωής και το τρυφηλό κοινωνικό κράτος με outsourcing της πραγματικής παραγωγής εκτός Ευρώπης.
Η Ευρώπη για 80 χρόνια εξοικονομούσε χρήματα από την άμυνά της (με εξαίρεση την Ελλάδα), γιατί την προστάτευαν οι ΗΠΑ.
Η Ευρώπη για 50 χρόνια, προμηθεύεται ό,τι χρειάζεται (τα περισσότερα τουλάχιστον) από αγροτικά προϊόντα από την Αφρική και τη Νότιο Αμερική.
Η Ευρώπη για 40 χρόνια έχει αναθέσει την βιομηχανική της παραγωγή στην Τουρκία και στην Ταϊβάν.
Και τώρα, που ο Πρόεδρος Τραμπ αποφάσισε ότι δεν θέλει πλέον οι ΗΠΑ να είναι ο φρουρός της Ευρώπης, οι καλομαθημένοι Ευρωπαίοι έχουν πάθει ό,τι και οι αντίπαλοι του Bud Spencer μετά από μία γερή σφαλιάρα…
Κι αν τα παραπάνω είναι απλά μία γλαφυρή αποτύπωση της παρούσας κατάστασης, η λύση στο πρόβλημα είναι πιο απλή από όσο πιστεύουμε. Αλλά επίπονη.
Η Ευρώπη θα πρέπει να ξαναμάθει να αμύνεται. Άμεσα πρέπει να αθροιστούν οι πολεμικές δυνατότητες όλων των χωρών της ηπείρου και να προωθούνται ευρωπαϊκά πολεμικά προϊόντα για την άμυνα των ευρωπαϊκών χωρών. (Σκόπιμα αναφέρομαι σε πολεμικά και όχι στρατιωτικά προϊόντα).
Η Ευρώπη θα πρέπει να ξαναμάθει να καλλιεργεί. Οι πόλεις έχουν γίνει μη βιώσιμες πλέον, ενώ οι αγροτικές περιοχές ερημώνουν, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Η Ευρώπη θα πρέπει να ξαναμάθει την έννοια της βιομηχανικής παραγωγής και της “φάμπρικας”. Όταν, για να στερεώσεις ένα κάδρο, χρησιμοποιείς πρόκες από την Τουρκία, περίμενε να έρθει και το σφυρί.
Οι Ευρωπαίοι συνεπώς, θα πρέπει να αποδεχθούν ότι τα χέρια τους μπορεί να έχουν χώμα αντί για γαλάκτωμα και μουντζούρες αντί για ημιμόνιμο.
Και θα πρέπει επιπλέον να ξαναμάθουν κάτι που οι Αμερικανοί εκπαίδευσαν τους πολίτες τους να αποδέχονται: Να κάνουν πολέμους και να δέχονται πίσω φέρετρα με σημαίες.
