Αλέξης Τσίπρας (ΓΤΠ): Εγώ θα έπαιρνα 2.5 Δις από τις τράπεζες για να τα ξαναδώσω στις τράπεζες….
Απαντώντας στην συνέντευξή του “εφ όλης της ύλης” στο πλαίσιο της συμμετοχής του στο forum του Οικονομικού Ταχυδρόμου, στην σχετική ερώτηση όσον αφορά την πρόταση που κατέθεσε ο Νίκος Ανδρουλάκης για την φορολόγηση των υπερκερδών των τραπεζών ο Αλέξης Τσίπρας είπε: «Δεν ξέρω αν πρέπει να πω κάλλιο αργά παρά ποτέ ή too little too late … μιλάμε ουσιαστικά για 150 εκ σε υπερκέρδη 4 δισ! Δεν θα κοιμηθούν το βράδυ οι τραπεζίτες …» και αντιπρότεινε την φορολόγηση 2,5 από τα 3,5 + δισ στην δημιουργία ενός Ταμείου Εγγυοδοσίας στο οποίο θα μεταβαίνουν τα φορολογικά έσοδα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα. «Έτσι αυτό με την σειρά του θα μπορεί να χρηματοδοτήσει κοινωνικές δράσεις ενίσχυσης των μικρομεσαίων και των ασθενέστερων στρωμάτων».
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Να σταματήσει αυτή η πρακτική της αισχροκέρδειας, τόσο με τη μεγάλη διαφορά των επιτοκίων, όσο βεβαίως και από τις καταχρηστικές πρακτικές, τις χρεώσεις στις κάρτες και από όλους αυτούς τους τρόπους που εν πάση περιπτώσει έχουν τη δυνατότητα να βγάζουν δυσανάλογα κέρδη. Γιατί το θέμα δεν είναι το κέρδος, είναι το δυσανάλογο κέρδος. Για να μπορέσουν λοιπόν να συμμορφωθούν σε μια πραγματικότητα και να ασκήσουν μια πολιτική η οποία να είναι συμβατή με τις κοινωνικές ανάγκες, θα πρέπει να καταλάβουν ότι κάτι θα τους πονέσει. Εγώ λοιπόν θα έλεγα ότι υπάρχουν. Υπάρχει το παράδειγμα της Ισπανίας, όπου ο φόρος δεν είναι επί των κερδών, πόσο δε μάλλον επί μέρους των κερδών.
Ο φόρος είναι επί του τζίρου 5% και 7% στις μεγάλες τράπεζες. Εγώ θα είχα μια διαφορετική όμως προσέγγιση. Θα είχα μια διαφορετική προσέγγιση. Θα έλεγα ότι το πρόβλημα τούτη την ώρα δεν είναι να δείξουμε ότι παίρνουμε τα χρήματα από τις τράπεζες για να τα βάλουμε στο δημόσιο ταμείο. Το πρόβλημα είναι να εξαναγκάσουμε τις τράπεζες να σταματήσουν αυτή την καταχρηστική πρακτική. Ταυτόχρονα όμως, δίνοντάς τους ένα εργαλείο για να επιτελέσουν τον ρόλο τους και ο ρόλος τους είναι να χρηματοδοτούν την οικονομία, την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, τα νοικοκυριά, να δίνουν δάνεια.
Εγώ λοιπόν θα έπαιρνα σχεδόν το σύνολο των κερδών, αφαιρώντας τα εύλογα κέρδη, αφήνοντας στα εύλογα κέρδη από αυτά τα 3-3,5 δις. θα έπαιρνα τουλάχιστον τα 2,5 όχι για τα δημόσια ταμεία, αλλά για ένα ειδικό ταμείο εγγυοδοσίας που θα κρέμαγα κάτω από την Αναπτυξιακή Τράπεζα, το οποίο θα αποτελούσε εργαλείο για τις ίδιες τις συστημικές τράπεζες προκειμένου να δανειοδοτούν με χαμηλότερα επιτόκια νοικοκυριά και επιχειρήσεις, στεγαστικά δάνεια και δάνεια σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Αυτή κατά την άποψη μου θα μπορούσε να είναι μια πρακτική win-win και κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και αποτελεσματικότητας. Τόσο ως προς το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή οι τράπεζες παίρνουν δεκάδες εκατομμύρια, δισεκατομμύρια από τον καταναλωτή και δεν του τα γυρίζουν πίσω. Η χώρα θα έπρεπε όχι απλά να έχει ξεκινήσει τη συζήτηση, αλλά να έχει προχωρήσει και σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Θα έπρεπε να είχαμε συλλογικά αποφασίσει πού θέλουμε να πάει η οικονομία, πού θέλουμε να πάει η χώρα τα επόμενα χρόνια, την επόμενη δεκαετία. Λέτε εσείς; 2030;
Ξέρετε, κύριε Μανιάτη και κύρια Στεργίου, αν η μεγάλη πρόκληση της προηγούμενης δεκαετίας ήταν η έξοδος της χώρας από την κρίση χρέους και η αποφυγή της χρεοκοπίας, η πρόκληση της δεκαετίας που βιώνουμε είναι κατά τη γνώμη μου, να σταματήσει επιτέλους αυτή η δραματική απόκλιση της χώρας από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Και επιτρέψτε μου κάποιους λίγους αριθμούς για να έχουμε μια εικόνα πού βρισκόμαστε. Η χώρα απώλεσε την περίοδο των μνημονίων περίπου το 25% του εθνικού της πλούτου, του ΑΕΠ της και ταυτόχρονα 13 μονάδες μειώθηκε το κατά κεφαλήν εισόδημα. Εκεί που ήμασταν σε όρους κατά κεφαλήν εισοδήματος, στο 80% περίπου του μέσου ευρωπαϊκού όρου, είμαστε στο 60%. Μας προσπέρασαν χώρες όπως η Πορτογαλία, η Τσεχία. Σήμερα με ποιους ανταγωνιζόμαστε; Ανταγωνιζόμαστε με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Αυτός είναι ο στόχος μας; Αυτός ήταν ο στόχος και η προσδοκία της χώρας; Ο εθνικός μας στόχος, αν θέλετε, όταν μπαίναμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ΟΝΕ; Δεν νομίζω.
-ΕΛ. ΣΤΕΡΓΙΟΥ: Και όταν βγαίναμε από τα μνημόνια δεν ξέρω αν δεν ήταν αυτός.
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Είναι πρόσφατο το ότι βγήκαμε από τα μνημόνια πριν από έξι περίπου χρόνια. Και αυτά τα έξι χρόνια δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις, κυρίως στην κυβέρνηση του κυρίου Μητσοτάκη, που ανέλαβε το 2019 και ανέλαβε ένα καθαρό τοπίο, τη χώρα με χρέος ρυθμισμένο έξω από κάθε καταναγκαστική επιτροπεία, έξω από τα μνημόνια με δημόσια ταμεία γεμάτα και με μια προίκα που έτυχε μετά αυτό, αναφέρομαι στο Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, η οποία ήταν πρωτοφανής για τα δεδομένα. Ένα εργαλείο αναπτυξιακό, που όμως είναι ένα εργαλείο το οποίο σπαταλιέται, διότι δεν βλέπω κανένα όραμα, καμία προοπτική για το πώς αυτούς τους πόρους θα τους δαπανήσουμε ώστε να πιάσουν τόπο. Να πω ότι ενώ η Ισπανία έχει 8% των πόρων στο σύστημα υγείας, στο δημόσιο σύστημα υγείας, εμείς έχουμε μόνο δύο τη στιγμή που καταρρέει. Να πω ότι στην πραγματικότητα δεν έχουμε τίποτα από τα δάνεια του Ταμείου για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Να πω ότι έχουμε ελάχιστα στη στεγαστική πολιτική, όταν άλλες χώρες που έχουν έντονα επίσης αυτό το πρόβλημα, έχουν κατευθύνει τους πόρους του Ταμείου σε αυτή την κατεύθυνση.
Ή να μιλήσω για την αδιαφάνεια, για το γεγονός δηλαδή και το ξέρει όλη η πιάτσα, το ξέρει όλος ο επιχειρηματικός κόσμος ότι εάν δεν περάσεις από το Μαξίμου δεν μπορείς να έχεις προοπτική ούτε για δάνεια, ούτε για επιδοτήσεις. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση.
-ΔΗΜ. ΜΑΝΙΑΤΗΣ: Βαριά κατηγορία λίγο αυτή, δεν είναι;
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Εγώ είμαι πια σε μια θέση που πρέπει να λέω και θέλω να λέω και θα λέω τα πράγματα με το όνομά τους και ας με κρίνει όποιος θέλει να με κρίνει, η συνείδησή μου και ο ελληνικός λαός. Αυτή είναι όμως η πραγματικότητα. Αυτό που συμβαίνει στη χώρα τα τελευταία χρόνια το χαρακτήρισα στην ομιλία μου στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, ως μια κατάσταση παρεοκρατίας. Ναι, διότι την ίδια στιγμή, την ίδια στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης ούτε στις τράπεζες αλλά ούτε στα δάνεια του ταμείου ανάκαμψης. Την ίδια αυτή στιγμή πρόσβαση έχουν κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να ανταλλάσσουν παλαιότερα δάνεια με νέα με μηδενικά επιτόκια. Κοιτάξτε, αυτή η κατάσταση δεν θα μας πάει πολύ μακριά. Και εγώ θέλω για άλλη μια φορά σήμερα να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου. Θα πέσουμε σε τοίχο πολύ πιο σύντομα από όσο νομίζουμε. Σπαταλάμε, εξαντλούμε δυνατότητες πάρα πολύ σημαντικές, δεν πιστεύω ότι θα βρεθούμε ξανά σε κίνδυνο χρεοκοπίας, αλλά θα βρεθούμε στον κίνδυνο να είμαστε στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης ουραγός και σε κίνδυνο να ξαναέχουμε μπροστά μας έντονα φαινόμενα κοινωνικής έντασης και κοινωνικής κρίσης.
