Ψηφιακοί Influencers: Η νέα βιομηχανία της ψευδαίσθησης
Από την Lil Miquela στη Shudu: Οι «εικονικοί άνθρωποι» που αλλάζουν τη διαφήμιση
Brands επενδύουν σε ψηφιακές περσόνες που δεν υπάρχουν, αλλά αποφέρουν εκατομμύρια και υπόσχονται απόλυτο έλεγχο.
Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, η εικόνα δεν ανήκει πια σε εκείνον που τη ζει, αλλά σε εκείνον που τη προγραμματίζει. Οι ψηφιακοί influencers είναι χαρακτήρες που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, αλλά δημιουργούνται από αλγόριθμους και ομάδες δημιουργών. Διαθέτουν προφίλ στα social media, εκατομμύρια ακόλουθους και συνεργασίες με κορυφαία brands, χωρίς να έχουν σταθεί ποτέ μπροστά σε κάμερα.
Τα παραδείγματα που ξεχωρίζουν
- Lil Miquela: Εμφανίστηκε το 2016, έχει πάνω από 2 εκατ. followers στο Instagram, έχει ποζάρει για Prada, Calvin Klein, Samsung και Dior. Κάθε συνεργασία της αποφέρει 50.000–100.000 δολάρια, τα οποία καταλήγουν στην εταιρεία που τη δημιούργησε, τη Brud.
- Shudu: Το πρώτο ψηφιακό «σούπερ μοντέλο» της Balmain.
- Lu do Magalu: Στη Βραζιλία έχει πάνω από 20 εκατ. ακόλουθους και συνεργασίες με BMW και Netflix.
- Sam της Samsung: Εικονική ambassador που έγινε viral σύμβολο της νέας ψηφιακής κουλτούρας.
- Colonel Sanders της KFC: Ψηφιακή εκδοχή του ιδρυτή της εταιρείας, που προωθεί προϊόντα με χιούμορ και viral περιεχόμενο.
Τα πλεονεκτήματα για τις εταιρείες
Οι ψηφιακές περσόνες λειτουργούν σαν «λογισμικό» που πουλά εικόνα και συναίσθημα με συνέπεια:
- Δεν κάνουν λάθη, δεν μπλέκουν σε σκάνδαλα, δεν ζητούν αυξήσεις.
- Παραμένουν αιώνια νέες, τέλεια σχεδιασμένες και προσαρμόσιμες σε κάθε αγορά.
- Μπορούν να εμφανιστούν ταυτόχρονα σε καμπάνιες σε διαφορετικές γλώσσες και χώρες.
- Το μόνο κόστος αφορά την τεχνική παραγωγή (3D σχεδίαση, προγραμματισμός, φωνητική απόδοση).
Η Balmain, για παράδειγμα, έχει δημιουργήσει τη δική της «οικογένεια» ψηφιακών μοντέλων, κρατώντας πλήρως τα δικαιώματα και την αισθητική.
Η νέα ισορροπία στη διαφήμιση
Η επικοινωνία μετατρέπεται σε χώρο όπου το «ανθρώπινο» εξομοιώνεται με το «προγραμματισμένο». Το κοινό ακολουθεί χαρακτήρες που δεν μπορούν να νιώσουν ή να κάνουν λάθος, αλλά είναι σχεδιασμένοι να προκαλούν συναισθηματική ανταπόκριση. Η διαφήμιση, που πάντα στόχευε στο να «πουλήσει όνειρο», τώρα μπορεί να το δημιουργεί εξ ολοκλήρου από κώδικα.
Το ερώτημα της αυθεντικότητας
Η τεχνολογία μπορεί να μιμηθεί και να συνθέσει, αλλά όχι να νιώσει. Η αυθόρμητη σκέψη και η ανθρώπινη έμπνευση παραμένουν αναντικατάστατες. Το μέλλον φαίνεται να είναι υβριδικό: καμπάνιες όπου άνθρωποι δημιουργοί συνεργάζονται με AI χαρακτήρες, παντρεύοντας φαντασία και υπολογιστική δύναμη.
Η ελληνική πραγματικότητα
Ενώ διεθνώς η τεχνολογία τρέχει με ταχύτητα φωτός, στην Ελλάδα η μεσαία επιχειρηματικότητα συχνά δεν διαθέτει ούτε λειτουργικό website ή παρουσία στα social media. Το χάσμα δείχνει πόσο δύσκολη είναι η προσαρμογή στην «οικονομία της προσοχής», όπου τα πρώτα 4–5 δευτερόλεπτα του βλέμματος του θεατή είναι το πιο πολύτιμο νόμισμα.
