Χωρίς ΑΣΥΛΙΑ στην Ευρωπαία Εισαγγελέα οι Τραπεζίτες του καρουζέλ με τα Κόκκινα Δάνεια !!!
Χωρίς ΑΣΥΛΙΑ στην Ευρωπαία Εισαγγελέα οι Τραπεζίτες του καρουζέλ με τα Κόκκινα Δάνεια !!!
Επί έναν ολόκληρο χρόνο καταγγέλλουμε, ότι, οι τιτλοποιήσεις ΜΕΔ των ελληνικών τραπεζών είναι το κορυφαίο αδίκημα του λευκού τραπεζικού κολάρου στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, επειδή είναι το μοναδικό διαρκές έγκλημα που διαπράττεται ανελλιπώς μέχρι σήμερα, και που θα συνεχίσει να διαπράττεται καθημερινά μέχρι και την δεκαετία του 2Ο6Ο που λήγουν οι Εγγυήσεις ΕΔ του Σχεδίου Ηρακλής, με την ταυτόχρονη σώρευση (α) των εγγυήσεων του δημοσίου ενός κράτους μέλους της ΕΕ, (β) της οριζόντιας συνδρομής και της συγκάλυψης όλων των αρμών της ελληνικής Πολιτείας και των αρμοδίων θεσμών και των οργάνων της ΕΕ και της ΕΚΤ και (γ) με την ένοχη και βολική ανοχή της τυφλής, κουφής και βουβής ελληνικής και ευρωπαϊκής Δικαιοσύνης.
Στο προηγούμενο άρθρο μας, διερωτώμενοι αν η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία διαθέτει την τυπική αρμοδιότητα για την διερεύνηση αυτού του εγκλήματος, καταλήξαμε αβίαστα στο συμπέρασμα, ότι, η αρμοδιότητα της Ευρωπαίας Εισαγγελέως είναι, κατά την άποψή μας, αυτονόητη και απόλυτη.
ΚΛΙΚ ΕΔΩ:
https://tinyurl.com/mr2efdts
Γράφει ο Κυριάκος Τόμπρας
Οικονομολόγος, Διδάκτωρ Οικονομικού Πανεπιστημίου Salerno,
Πρόεδρος ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ
Πράγματι, όπως αναδείξαμε, η Οδηγία 2017/1371 (PIF) τυποποιεί ως αξιόποινες συμπεριφορές, μεταξύ άλλων, για τα έσοδα της ΕΕ (α) την παρουσίαση και χρήση ψευδών, εσφαλμένων ή ελλιπών δηλώσεων ή εγγράφων, (β) τη μη γνωστοποίηση πληροφοριών κατά παράβαση ειδικής υποχρέωσης και (γ) την κακή εφαρμογή νόμιμα αποκτηθέντος πλεονεκτήματος, εφόσον επέρχεται παράνομη μείωση των πόρων του προϋπολογισμού της Ένωσης. Και ο Κανονισμός 2017/1939 (EPPO) καθιερώνει την αρμοδιότητα της EPPO για τα αδικήματα PIF (Άρθρο 22: Υλική Αρμοδιότητα), στη βάση εδαφικού και προσωπικού συνδέσμου (άρθρο 23) και με κανόνες άσκησης αρμοδιότητας και προτεραιότητας (άρθρο 25), ενώ προβλέπεται και ειδικό πλαίσιο συνεργασίας με μη συμμετέχοντα κράτημέλη (άρθρο 105) και τρίτες χώρες και, περαιτέρω, επειδή οι παράνομες πράξεις και παραλείψεις τελέσθηκαν εν όλω ή εν μέρει στην Ελλάδα, με κρίσιμες συναλλαγές προς και από SPV-Funds σε μη συμμετέχον κράτος-μέλος της ΕΕ (Ιρλανδία), η EPPO έχει υλική, εδαφική και προσωπική αρμοδιότητα (άρθρα 22–23) και δύναται να συνεπικουρηθεί από μηχανισμούς του άρθρου 105 για την Ιρλανδία.
Ειδικότερα, επισημάναμε, ότι, οι καταγγελλόμενες παράνομες πράξεις και παραλείψεις, φέρονται, μεταξύ πολλών ακόμη αδικημάτων, να συνιστούν την τυπική περίπτωση της εκ προθέσεως, στοχευμένης, οργανωμένης και προμελετημένης κακουργηματικής απάτης και της συνεπακόλουθης διασυνοριακής νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες.
Και τούτο, επειδή, αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν και παραμένει διαρκώς μέχρι σήμερα η πλήρης υπονόμευση της βασικής αρχής που διέπει κατά το ενωσιακό δίκαιο τις τιτλοποιήσεις, ήτοι της πραγματικής και οριστικής αποξένωσης της τράπεζας από το περιουσιακό στοιχείο της τιτλοποιούμενης απαίτησης. Έτσι, αφού η τράπεζα πωλεί και μεταβιβάζει τυπικά μια τιτλοποιημένη απαίτηση ΜΕΔ, αλλά, ταυτόχρονα, διατηρεί μετοχική σχέση, ακόμη και στο 100%, με το fund που φέρεται ότι την αγόρασε, κρατά η ίδια το ομόλογο της τιτλοποίησης και συνεχίζει να διαχειρίζεται την απαίτηση, ελέγχοντας ακόμη και τις χρηματοροές της, τότε η συναλλαγή αυτή είναι προδήλως εικονική και καταπιστευτική. Ως εκ τούτου, μεταξύ των ελληνικών τραπεζών και των funds, δημιουργήθηκε μια τυποποιημένη κυκλική ροή (καρουζέλ) αμοιβαίων απαιτήσεων και υποχρεώσεων, χωρίς να υπάρχει ουδεμία λογιστική αποτύπωση των εσόδων, των εξόδων και της πραγματικής ροής του χρήματος όλων των αντιστοίχων συναλλαγών που προκύπτουν αναγκαστικά, αφενός από το γράμμα του ισχύοντος εθνικού και ευρωπαϊκού νομοκανονιστικού πλαισίου για τις τιτλοποιήσεις ΜΕΔ και, αφετέρου, από τους ίδιους τους «φανερούς» και «κρυφούς» όρους και τις επί μέρους συμφωνίες των μεταξύ τους συμβάσεων και των παραρτημάτων τους, που θα έπρεπε, στην πραγματικότητα, να είχαν ενισχύσει τα έσοδα, την προστιθέμενη αξία της ελληνικής τραπεζικής παραγωγής και την ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών. Με το καρουζέλ αυτό να εξυπηρετεί μόνο την δημοσίευση δήθεν εξυγιασμένων και, έτσι, ωραιοποιημένων ισολογισμών, που καλωπίζουν την πραγματική οικονομική κατάσταση των ελληνικών τραπεζών, οι οποίες, αν δεν είχαν ανακαλύψει την πατέντα των κρατικών διασώσεων, με τις ανακεφαλαιοποιήσεις, τις εγγυήσεις του Ελληνικού Δημοσίου και τον αναβαλλόμενο φόρο, θα είχαν προ καιρού βρεθεί με λουκέτο. Έτσι, η κατά τα ανωτέρω, αναλυτικώς εκτεθείσα, παράνομη αυτή συμπεριφορά, υπάγεται στο άρθρο 3 παρ. 2 περ. (c) της Οδηγίας 2017/1371 (PIF), ως «χρήση και παρουσίαση ψευδών, εσφαλμένων ή ελλιπών δηλώσεων ή εγγράφων ή μη γνωστοποίηση πληροφοριών κατά παράβαση ειδικής υποχρέωσης», με αποτέλεσμα την «παράνομη μείωση» των ιδίων πόρων του προϋπολογισμού της ΕΕ. Και τούτο, επειδή, η παράνομη μείωση πόρων της Ένωσης μέσω υποεκτίμησης του ΑΕΕ, με την συστηματική μη καταγραφή ή την μη ορθή κατάταξη (α) υπηρεσιών FISIM που προκύπτουν από δανεισμό με αντισυμβαλλομένους μη κατοίκους, (β) τόκων και μερισμάτων από ομολογίες και μετοχικά δικαιώματα επί τιτλοποιήσεων ΜΕΔ που κατέχουν ελληνικές τράπεζες έναντι αλλοδαπών εκδοτών και (γ) προμηθειών και αμοιβών ειδικού σκοπού, συνιστά υποβολή και χρήση «ελλιπών δηλώσεων» ή/και «μη γνωστοποίηση πληροφοριών» κατά την έννοια του άρθρου 3 παρ. 2 (c) PIF, όταν έχει ως αποτέλεσμα την παράνομη μείωση της εθνικής εισφοράς βάσει ΑΕΕ στον Προϋπολογισμό της ΕΕ.
Σήμερα, λοιπόν, θα μας απασχολήσει το πιο επίμαχο και τελευταίο ερώτημα επί του συγκεκριμένου αυτού ζητήματος: Μπορεί η ελληνική νομοθετική πατέντα της κοινώς λεγόμενης «ΑΣΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ», να εμποδίσει την Ευρωπαία Εισαγγελέα να κάνει την δουλειά της ;;;
Όπως είναι τοις πάσι γνωστό, το 2019, ο Έλληνας Νομοθέτης (δηλαδή η Βουλή των Ελλήνων), μετέτρεψε την απιστία (άρθρ. 390 ΠΚ), όταν στρεφόταν κατά πιστωτικών και χρηματοδοτικών ιδρυμάτων, σε παράνομη πράξη διωκόμενη ΜΟΝΟΝ κατ’ έγκληση, δημιουργώντας, έτσι, το πολιτικώς αποκαλούμενο σκάνδαλο του «καθεστώτος ασυλίας των τραπεζικών στελεχών», ενώ, στην συνέχεια, το 2024, με τον Ν 5090/2024, η ειδική αυτή «ρήτρα ασυλίας» καταργήθηκε και η απιστία των τραπεζικών στελεχών επανήλθε, θεωρητικά μόνο, στο καθεστώς της αυτεπάγγελτης δίωξης, καθόσον αυτή εξαρτήθηκε από μια νέα ελληνική νομοθετική πατέντα, δηλαδή αυτή τού δικονομικού φίλτρου της πραγματογνωμοσύνης- σύμφωνης γνώμης της συνένοχης στο έγκλημα των κόκκινων δανείων Τράπεζας της Ελλάδος, στην προκαταρκτική έρευνα που θα μπορούσε να ξεκινήσει οποιαδήποτε εθνική Εισαγγελία.
Όμως, η επίκληση της ανωτέρω «ασυλίας των τραπεζικών στελεχών», επειδή αφορά, περιοριστικά, μόνο το αδίκημα της απιστίας (390 ΠΚ), δεν αποτελεί ασπίδα έναντι της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, για τα λεγόμενα αδικήματα PIF/AML που διώκονται αυτεπαγγέλτως.
Έτσι, όταν υπάρχει οργανωμένη απόκρυψη ή παραποίηση ροών τιτλοποιήσεων ΜΕΔ, με εξαγωγές υπηρεσιών και εισροές εισοδημάτων που δεν δηλώνονται με πρόθεση, με αποτέλεσμα την μείωση του εθνικού ΑΕΕ και την αιτιωδώς συνεπακόλουθη και αντίστοιχη, έτσι, μείωση της εθνικής συνεισφοράς στον ίδιο πόρο AEE/GNI του Προϋπολογισμού της ΕΕ, συντρέχει η περίπτωση της απάτης και, έτσι, αυτή του άρθρου 3(2)(γ) PIF.
Και τούτο, επειδή, κατά τα αναλυτικώς εκτεθέντα στο προηγούμενο άρθρο μας, το ΑΕΕ/GNI κάθε κράτους-μέλους της ΕΕ προκύπτει, μεταξύ άλλων, και από την εθνικολογιστική αποτίμηση χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών (FISIM) και τις διασυνοριακές ροές του πρωτογενούς εισοδήματος της λεγόμενης τραπεζικής παραγωγής. Έτσι, λοιπόν, όταν οι σχετικές αυτές ροές αποκρύπτονται ή παραποιούνται με πρόθεση, αυτό έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την αιτιωδώς αντίστοιχη υποεκτίμηση των ΑΕΠ και ΑΕΕ και, έτσι, την μείωση της ανωτέρω εθνικής συνεισφοράς ΑΕΕ/GNI, που συνιστά ζημία των οικονομικών συμφερόντων της ΕΕ.
Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία διώκει αυτεπαγγέλτως όλα τα PIF-εγκλήματα και τα αναπόσπαστα συνδεδεμένα με αυτά, όπως, εν προκειμένω, την διασυνοριακή νομιμοποίηση των εσόδων από τις παράνομες δραστηριότητες της ανωτέρω PIF απάτης, με την αρμοδιότητα της να εκκινεί από την 20/11/2017, ήτοι από την ημερομηνία έναρξης ισχύος του Κανονισμού EPPO.
Γιατί η ασυλία των τραπεζικών στελεχών της περιόδου 2019–2024 δεν εμποδίζει τις PIF/AML διώξεις της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας
Η «ασυλία των τραπεζικών στελεχών» αφορούσε, εξαρχής, περιοριστικά, μόνο την απιστία (390 ΠΚ).
Η απάτη κατά των οικονομικών συμφερόντων της ΕΕ (PIF) και η αναπόσπαστα συνδεδεμένη με αυτή διασυνοριακή νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, είναι αυτεπαγγέλτως διωκόμενα αδικήματα, ανεξάρτητα από το αν συντρέχει σήμερα ή συνέτρεχε στο παρελθόν η περίπτωση της απιστίας του 390 ΠΚ, ενώ, μετά το 2024, ακόμη και το έγκλημα της απιστίας των τραπεζικών στελεχών είναι αυτεπαγγέλτως διωκόμενο. Κατόπιν αυτών, η οποιαδήποτε εθνική ασπίδα προστασίας δεν μπορεί, εν προκειμένω, να εμποδίσει την Ευρωπαία Εισαγγελέα να κάνει την δουλειά της.
Πράγματι, ακόμη και η νέα νομοθετική πατέντα της πραγματογνωμοσύνης – σύμφωνης γνώμης της Τράπεζας της Ελλάδος, μπορεί να προστατέψει τα τραπεζικά στελέχη περιοριστικά, μόνο στην περίπτωση κάποιας εθνικής εισαγγελικές προκαταρκτικής έρευνας για το αδίκημα της απιστίας του άρθρου 390 ΠΚ και δεν αποτελεί, σε καμία περίπτωση, προϋπόθεση εκκίνησης προκαταρκτικής PIF/AML από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, για το αδίκημα της απάτης και της διασυνοριακής νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες.
Έτσι, λοιπόν, σήμερα, με το τρίτο και τελευταίο αυτό σχετικό μας δημοσίευμα, επιστρέφουμε στην ταμπακιέρα του ζητήματος, όπως ακριβώς το εκθέσαμε στο πρώτο……
Αν, λοιπόν, η Ευρωπαία Εισαγγελέας θέλει, μπορεί να ερευνήσει και να ασκήσει αυτεπάγγελτες ποινικές διώξεις για απάτη και διασυνοριακή νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, χωρίς την σύμφωνη γνώμη ή/και την πραγματογνωμοσύνη της τουλάχιστον συνένοχης στο έγκλημα Τράπεζας της Ελλάδος, για όλες τις εικονικές πωλήσεις κόκκινων δανείων και τις αντίστοιχες καταπιστευτικές τιτλοποιήσεις, που πραγματοποιήθηκαν από την 20/11/2017 μέχρι και σήμερα !!!
Οψόμεθα…
