Σιωπή από παντού για την ληστεία των δανειοληπτών με την εισφορά του Ν.128/75

 28/03/2024    06 : 31 : 49
bank
61 / 100

Προς νέο ολέθριο κρατικοδίαιτο τραπεζικό σύστημα και τραπεζοβίωτο κράτος οδηγούν οι πρόσφατες πυκνές πρωτόγνωρες παρεμβάσεις για τα επιτόκια, που θυμίζουν την ολέθρια σχέση τραπεζών και κράτους, με θύματα τα ασφαλιστικά ταμεία, τους φορολογουμένους και την ιδιωτική περιουσία με τα περιβόητα μπόνους από την Τράπεζα της Ελλάδος για την κάλυψη των ζημιών τους τραπεζών και τις επαίσχυντες πρόσφατες κεφαλαιοποιήσεις

Του Δημήτρη Στεργίου

Οι πυκνές κυβερνητικές παρεμβάσεις που εκδηλώνονται αυτές τις ημέρες στο τραπεζικό σύστημα με δηλώσεις, με συσκέψεις με τραπεζίτες και με ασφυκτικές πιέσεις για αύξηση των επιτοκίων καταθέσεων, αλλά όχι και χορηγήσεων, για «κούρεμα» των προμηθειών», για άνοιγμα των κρουνών διοχέτευσης δανείων στην οικονομία καθώς και προειδοποιήσεις για επιβολή έκτακτου φόρου θυμίζουν πολλά «οικεία κακά» που συνέβαιναν στην ελληνική τραπεζική αγορά πριν και μετά την απελευθέρωσή της το 1988, τα οποία πλήρωσαν και πληρώνουν ακριβά μόνο οι φορολογούμενοι. Υπενθυμίζω την ολέθρια σχέση μεταξύ του τραπεζοβίωτου κράτους που είχε γιγαντωθεί κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν στο «αρχαϊκό», όπως χαρακτηρισθεί ελληνικό τραπεζικό σύστημα, όλα καθορίζονταν διοικητικά (επιτόκια καταθέσεων, επιτόκια χορηγήσεων, αμοιβές προσωπικού, διορισμοί, άνοιγμα υποκαταστημάτων, προμήθειες, κρατικοποιήσεις ζημιογόνων τραπεζικών ιδρυμάτων κλπ), με αποτέλεσμα στη συνέχεια να γίνει εκείνο «κρατικοδίαιτο” με μπόνους από την Τράπεζα της Ελλάδος και ανακεφαλαιοποιήσεις από τους φορολογουμένους και την … τρόικα!!!

Τότε, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είχε μετατραπεί σε έναν Δεύτερο Κρατικό Προϋπολογισμό με θύματα τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία κατέθεταν ατόκως ένα μέρος των αποθεματικών τους στην Τράπεζα της Ελλάδος (δηλαδή δάνειζαν ατόκως το κράτος!), οι καταθέτες και, φυσικά οι φορολογούμενοι. Δηλαδή το κράτος είχε γίνει τραπεζοβίωτο. Οι τελευταίοι, οι φορολογούμενοι, καλούταν κάθε χρόνο να καλύπτουν εμμέσως τις ζημιές που δημιουργούνταν σε κάθε οικονομική χρήση αυτές οι κρατικές παρεμβάσεις με γνωστό στους παλαιότερους περιβόητο … «μπόνους» που χορηγούσε η Τράπεζα της Ελλάδος στις ζημιογόνες τράπεζες. To θέμα αυτό παρουσιάζεται λεπτομερώς και με διαχρονικά στοιχεία στο βιβλίο μου «Η ολέθρια σχέση μεταξύ τραπεζοβίωτου κράτους και κρατικοδίαιτου τραπεζικού συστήματος» (Αθήνα 2013).

Σημειώνω ότι, επειδή όλες σχεδόν οι τράπεζες (τότε κατά 90% το σύστημα ήταν κρατικό!!!) ήταν εισηγμένες στο Χρηματιστήριο, πριν από τη δημοσίευση των ισολογισμών τους ενημέρωναν την τράπεζα της Ελλάδος για το ύψος των ζημιών που κατέλειπε η δραστηριότητά τους κατά τη συγκεκριμένη χρήση. Τότε η Τράπεζα της Ελλάδος εθιμικά πια και επί δεκαετίες κάλυπτε τις ζημιές με τη χορήγηση του ανάλογου μπόνους για να αποφευχθεί τραπεζικό κραχ στη Χρηματιστηριακή αγορά, στην οδό Σοφοκλέους τότε.

Κρατικοδίαιτο το τραπεζικό σύστημα μετά την απελευθέρωση το 1988

Μετά την απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος, το οποίο, παρά ταύτα, παρέμεινε «αρχαϊκό» και με μονοπωλιακές αγκυλώσεις, η ελληνική τραπεζική αγορά πήγε στο άλλο άκρο. Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα έγινε κρατικοδίαιτο στην αρχή κυρίως με κρατικοποίηση (εξαγορές από το κράτος) στην αρχή ζημιογόνων ή παρανόμως λειτουργουσών τραπεζών, διότι τότε και σήμερα δεν υπήρχε μία «στρίγκλα» Θάτσερ να πουλήσεις τις ζημιογόνες αυτές τράπεζες.

Υπενθυμίζω ότι όταν οι σύμβουλοι της τότε Βρετανίδας πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ ή «Σιδηράς Κυρίας», όπως είχε χαρακτηριστεί, διότι με την οικονομική της πολιτική κατόρθωσε να αναστρέψει την κατηφόρα της βρετανικής οικονομίας από τα ερείπια που είχαν αφήσει προηγούμενοι «ψυχόπονοι» πρωθυπουργοί, ενημέρωσαν ότι η τάδε τράπεζα είναι ζημιογόνα και πρέπει να προβλέπουμε στον προϋπολογισμό ένα ποσό ως επιχορήγηση για να συνεχιστεί η λειτουργία της, απάντησε αμέσως: να πουληθεί έναντι μιας … λίρας!

Κι όταν οι σύμβουλοι εξεπλάγησαν και επεσήμαναν ότι θα καταγγελθεί η κυβέρνηση ότι προβαίνει σε «εκποίηση δημόσιας περιουσίας, όπως λένε στην Ελλάδα», απάντησε ότι τα λεφτά που θα χορηγούνταν ως επιχορήγηση να πάνε για επενδύσεις σε δημόσιες υποδομές και για ανάπτυξη! Διότι, όπως τόνισε, και η πώληση ή ιδιωτικοποίηση ζημιογόνων επιχειρήσεων που απορροφούν ως «βδέλλες» ποσά από φόρους είναι μείζον διαρθρωτικό μέτρο! Η κορύφωση αυτού κρατικοδίαιτου τραπεζικού συστήματος έγινε με τις γνωστές επαίσχυντες ανακεφαλαιοποιήσεις μετά ην ένταξη της χώρας μας στα ξορκιζόμενα από κόμματα εξουσίας Μνημόνια, αλλά ασμένως υπογραφόμενα από τα ίδια μετά την άνοδο στην εξουσία!

Υπενθυμίζω ότι τότε το 2010, ως κύρια αιτία που οδήγησε τη χώρα στην τρόικα αναφερόταν (πέραν από τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό) η «κρίση δημόσιου χρέους», ενώ αποσιωπούνταν ότι ήταν και «κρίση τραπεζικού συστήματος», δηλαδή κρίση επάρκειας κεφαλαίων. Αυτό αποκαλύφτηκε ήδη από το πρώτο Μνημόνιο, όταν διαπιστώθηκε ότι οι ελληνικές τράπεζες, πέρα από την οικονομία, υπέφεραν από κεφάλαια! Έτσι, έγινε η πρώτη ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών (2012 – 2013) μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ και στοίχισε περίπου 25,5 δισ. ευρώ. Η δεύτερη, το 2014, καλύφθηκε στο σύνολό της από ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια, ύψους 8,3 δισ. ευρώ, προκαλώντας μεγάλη απαξίωση της περιουσίας του ΤΧΣ, το οποίο μείωσε αναγκαστικά τα ποσοστά συμμετοχής του στις τράπεζες. Στην τρίτη ανακεφαλαιοποίηση του 2015, ιδιώτες επενδυτές κάλυψαν με περίπου 5,3 δισ. ευρώ τις νέες κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών (απαιτήθηκε ποσό πολύ μικρότερο από τα 25 δισ. που είχαν αρχικά προβλεφθεί για τη στήριξη των τραπεζών από τον ESM).

Αντί για μείωση του χρέους διατέθηκαν 41 δις. ευρώ για ανακεφαλαιοποίηση!

Αυτό όμως που ίσως δεν γνωρίζετε και που δεν προκάλεσε την παρέμβαση εισαγγελέα είναι ότι, όπως προκύπτει από την έκδοση της Τράπεζας της Ελλάδος «Το Χρονικό της Κρίσης: 2010-2013», από το συνολικό καθαρό όφελος των 137,9 δις. ευρώ που προέκυψε από το «κούρεμα» ή, καλύτερα, πρωτοφανή λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας για τη μείωση τάχα του δημόσιου χρέους, για την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών διατέθηκε με έκδοση νέου χρέους ύψους 41 δις. ευρώ εντός του 2012; Δηλαδή, από τα παχυλά «μπόνους» της Τράπεζας της Ελλάδος για την ωραιοποίηση των ισολογισμών των τραπεζών έως το 1988 πήγαμε στην ανακεφαλαιποίηση με τη διάθεση ακόμα και ενός μεγάλου που εξασφαλίστηκε με το παραπάνω «κούρεμα» για τη μείωση του δημόσιου χρέους που το 2012 είχε εκτιναχθεί στα 355 δις. ευρώ από 299 δις. ευρώ το 2009! Τελικά, από το ποσό αυτό των 138 δις. ευρώ πήγαν για μείωση του χρέους μόνο 51 δις. ευρώ! Αλλά, το επόμενο έτος ξαναπήγε στα 350 δις. ευρώ!!! Και οι φορολογούμενοι πλήρωναν και πληρώνουν.

Αλλά, όλα αυτά, με τη δημιουργία του εναγούς τραπεζοβίωτου κράτους, γίνονταν μετά την απελευθέρωση του 1988 έως και 2000, όταν δεν είχε ενταχθεί η χώρα μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ). Από τότε, μετά την απελευθέρωση, το τραπεζικό σύστημα πήγε στο άλλο άκρο, δηλαδή αναπτύχθηκε ένας έντονος ανταγωνισμός τόσο στην προσέλκυση καταθέσεων με ελκυστικά επιτόκια όσο και τη χορήγηση πολυώνυμων κυρίως καταναλωτικών δανείων προς τους πάντες, ακόμα και για τη χριστουγεννιάτικη … γαλοπούλα! Ήδη, από τις αρχές του 2000 τα ελληνικά νοικοκυριά ζούσαν με δανεικά και οι πρώην συνεπείς (το ποσοστό των «κόκκινων δανείων στην Ελλάδα ήταν στα ίδια επίπεδα ή χαμηλότερο από το ευρωπαϊκό!), γεγονός που επισημαινόταν από την τότε αντιπολίτευση με τη γνωστή καταγγελία για «υπερχρέωσή» τους (που και η ίδια ως κυβέρνηση δημιούργησε!!!), ενώ την περίοδο 2004 – 2008 είχε γίνει μείζον «εθνικό» το πρόβλημα αυτό, το οποίο επιδεινώθηκε, όπως είναι γνωστό, μετά το 2010, δηλαδή με την επιβολή των Μνημονίων.

Μετά την ένταξη στην ΟΝΕ

Σήμερα όμως οι κυβερνητικές αυτές παρεμβάσεις εκδηλώνονται σε μια περίοδο κατά την οποία υπάρχουν δύο ισχυρά αναχώματα για τη δημιουργία ενός νέου κρατικοδίαιτου τραπεζικού συστήματος. Είναι το Ευρωσύστημα, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική, και η χιονοστιβάδα των … «κόκκινων δανείων», που δημιούργησαν ανεμπόδιστα το υπολανθάνον τραπεζοβίωτο κράτος (χρηματοδότηση τώρα μέσω ομολόγων κλπ) και το υπολανθάνον κρατικοβίωτο τραπεζικό σύστημα (με τις γνωστές επαίσχυντες αποφάσεις για ρυθμίσεις και διαγραφές χρεών, αντιδράσεις σε πλειστηριασμούς και άλλα … μπόνους προς χρεοφειλέτες). Όλα όμως αυτά τα λαϊκίστικα τερτίπια, σύμφωνα με τις μόνιμες επισημάνσεις και προειδοποιήσεις όλων των διοικητών της Τράπεζες της Ελλάδος, δικαιώνουν τις προσδοκίες των φοροφυγάδων και των μπαταξήδων και, συνεπώς, μεγαλώνουν τις στρατιές τους και το χρεοστάσιο στο σημερινό ποσό των 260 δις. ευρώ!!!

Υπενθυμίζω, λοιπόν, ότι μετά την ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ, από την 1η Ιανουαρίου του 2001 η νομισματική πολιτική που εφαρμόζεται είναι αυτή που ασκείται από το Ευρωσύστημα και όχι από το… υπουργείο Οικονομικών!. Πρόκειται για το ενιαίο βασικό επιτόκιο παρέμβασης (Euribor), που είναι το επιτόκιο με το οποίο μία τράπεζα υψηλής φερεγγυότητας είναι διατεθειμένη να δανείσει κεφάλαια σε ευρώ σε μιαν άλλη τράπεζα υψηλής πάλι φερεγγυότητας. Αυτό το βασικό επιτόκιο παρέμβασης της Τράπεζα της Ελλάδος έπρεπε να συγκλίνει προς το ενιαίο αυτό επιτόκιο μέχρι τα τέλη του 2000. Έτσι, από τον Ιανουάριο του 2000 και έως τον Δεκέμβριο του 2000, το βασικό επιτόκιο παρέμβασης μειώθηκε στην Ελλάδα κατά έξι ποσοστιαίες μονάδες, δηλαδή από 10,75 σε 4,75. Αποτέλεσμα ήταν τα επιτόκια καταθέσεων να συγκλίνουν πλήρως με εκείνα στην Ευρωζώνη. Το ίδιο συνέβη και με τα επιτόκια χορηγήσεων κι έτσι μειώθηκε σημαντικά το περιθώριο μεταξύ τους. Αλλά, αυτό τότε ήταν «καλό», βόλευε τις κυβερνήσεις, αλλά τα νοικοκυριά άρχισαν να ζουν με δανεικά. Δεν έγινε όμως καμιά παρέμβαση!!!

Αυτό σημαίνει ότι η ενιαία νομισματική πολιτική και στην Ελλάδα ασκείται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Δηλαδή, τα επιτόκια που προσφέρουν οι τράπεζες στους πολίτες και στις επιχειρήσεις συνήθως συμβαδίζουν με τα επιτόκια που καθορίζει η ΕΚΤ. Σε μιαν οικονομία ελεύθερης αγοράς όμως επηρεάζονται και από άλλους παράγοντες, όπως η ζώνη του ευρώ, ζήτηση και προσφορά πιστώσεων, δηλαδή πόσα χρήματα θέλουν να δαπανήσουν και να επενδύσουν οι επιχειρήσεις και οι πολίτες και το πόσες πιστώσεις είναι διαθέσιμες και πόσοι με τραπεζικά κριτήρια δικαιούνται!

Ύστερα, όπως προκύπτει και από τις διευκρινίσεις της κυρίας Λαγκάρντ, οι αποφάσεις της ΕΚΤ, οι οποίες επηρεάζουν και τη χώρα μας, θα εξαρτηθούν από την πορεία των οικονομιών των κρατών μελών της Ε.Ε και, φυσικά, και της Ελλάδος. Δεν χρειάζεται να κάνει παρεμβάσεις το υπουργείο Οικονομικών. Έτσι, στην περίπτωση που η ευρωπαϊκή στο σύνολό της και, φυσικά, και η ελληνική, οικονομία εισέλθει σε ύφεση, ίσως οι αυξήσεις επιτοκίων είναι μικρότερες και αραιότερες χρονικά κατά το επόμενο διάστημα. Αντίθετα, αν συνεχιστούν οι πληθωριστικές πιέσεις όσες παρεμβάσεις κι αν κάνει η κυβέρνηση τίποτε δεν θα επιτευχθεί, αν δεν θα αγρυπνεί ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας. Απλά μαθήματα οικονομίας, δηλαδή!

Πάντως, όπως επιβεβαιώθηκε τελευταία, η ΕΚΤ δεν καθορίζει τα επιτόκια καταθέσεων και χορηγήσεων, όμως τα επηρεάζει, καθορίζοντας, όπως προαναφέρθηκε, τα αποκαλούμενα βασικά επιτόκια ή επιτόκια «πολιτικής». Αυτό έγινε και πρόσφατα με την αύξηση κατά 0,75 ποσοστιαίες μονάδες, γεγονός που οδήγησε τις τέσσερις «συστημικές» τράπεζες (Εθνική, Πειραιώς, AlphaBank και Eurobank) σε αυξήσεις δανείων με κυμαινόμενα επιτόκια, που προκάλεσαν και τις κυβερνητικές παρεμβάσεις , με τις οποίες «μαζί με το βασιλικό ποτίστηκε και η γλάστρα» των συνεπών δανειοληπτών, με μια συζήτηση που άρχισε προεκλογικά (18 Φεβρουαρίου του 2019 με τη συνάντηση του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκου Μητσοτάκη και Χρήστου Σταϊκούρα με τις διοικήσεις των τραπεζών στη Βουλή και μάλιστα με συγκεκριμένες προτάσεις για ανταμοιβή των συνεπών δανειοληπτών) και που συνεχίζεται πάλι προεκλογικά! Συνεχίζεται, ενώ υπάρχει λύση, αυτή που εφαρμόζει το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων για τα στεγαστικά δάνεια που χορηγούνται προς δημόσιους υπαλλήλους και μάλιστα με πολύ ευνοϊκότερους όρους!

Είναι αλήθεια ότι, όπως προκύπτει και από τον παρατιθέμενο πίνακα, και από στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, η διαφορά μεταξύ επιτοκίων καταθέσεων και χορηγήσεων διευρύνθηκε ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο οι δόσεις , να γίνεται πιο δύσκολη η εξυπηρέτηση των στεγαστικών δανείων, μεγαλύτερη ξανά η χιονοστιβάδα των «κόκκινων δανείων» και, φυσικά, πιο εύκολο το κλείσιμο επιχειρήσεων.

Αντιπροτάσεις για να αποφευχθούν ξανά τα χειρότερα!

Όλη αυτή η αναδρομή σε «οικεία κακά» στο τραπεζικό σύστημα έγινε για καταδειχθεί ότι νέο τραπεζικό ζήτημα είναι καθαρά νομισματικό και οικονομικό και η λύση πρέπει να αναζητηθεί στην εφαρμογή των οικονομικών νόμων που είναι πολύ φιλέκδικοι. Δηλαδή, να μη γίνει από «δις τρις το εξαμαρτείν» εις βάρος πάλι της οικονομίας, της ανάπτυξης, των φορολογουμένων με νέες πολιτικές παρεμβάσεις στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα για τις οποίες, εξειδικεύοντας, επιτρέψτε μου να κάνω τις ακόλουθες παρατηρήσεις:

Πρώτον, ζητείται να αυξήσουν οι τράπεζες τα επιτόκια των καταθέσεων, αλλά όχι και των χορηγήσεων! Δηλαδή, ζητεί να γίνουν πάλι ζημιογόνες και μάλιστα σε μια περίοδο κατά την οποία «πάνε σύννεφο» ξανά τα «κόκκινα δάνεια» και θα χρειαστούν οι τράπεζες νέα ανακεφαλαιοποίηση, δηλαδή νέα επιβάρυνση των φορολογουμένων. Το τραπεζικό σύστημα εμπορεύεται χρήμα και όχι … φυσικό αέριο και, συνεπώς, πρέπει να υπάρχει διαφορικό επιτόκιο (επιτόκιο καταθέσεων – επιτόκιο χορηγήσεων) καθώς το λειτουργικό κόστος απορροφά ακόμα και σήμερα πάνω από το 60% τον εσόδων!!!

Δεύτερον, ζητείται να προχωρήσουν οι τράπεζες σε «κούρεμα» των προμηθειών. Μα, για την τιμολογιακή πολιτική γενικώς και ειδικώς υπάρχουν οι περίφημες Ανεξάρτητες Αρχές, οι οποίες, με βάση το κόστος κάθε συναλλαγής, θα μπορούν να καθορίσουν την αντίστοιχη προμήθεια!

Τρίτον, ζητείται να ανοίξουν οι τράπεζες την «κάνουλα» των δανείων! Αν το άκουγε αυτό ο αείμνηστος καθηγητής και δάσκαλός μου Ξενοφών Ζολώτας θα αγανακτούσε, καθώς, ως ορκισμένος εχθρός του πληθωρισμού, την πιστωτική επέκταση σφόδρα πληθωριστική και συνεχώς, ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, όπως μού έλεγε, κάθε πρωί τη … μετρούσε!

Τέταρτον, προειδοποιήθηκαν οι τράπεζες για επιβολή εκτάκτου φόρου στα κέρδη των τραπεζών, ως τιμωρία! Πάντως, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε από το Λονδίνο να διαβεβαιώσει τους επενδυτές ότι δεν προτίθεται η κυβέρνηση να προχωρήσει σε τέτοια απόφαση!

Τέταρτον, όλα τα είχαν οι παρεμβάσεις αυτές εκτός από την «ταμπακιέρα» της αθάνατης εισφοράς του Νόμου 128/1975, η οποία επιβαρύνει το κόστος δανεισμού, τις δόσεις των δανείων. Σημειώνω ότι η εισφορά αυτή επιβλήθηκε με τον παραπάνω Νόμο το 1975 επεβάρυνε τις δόσεις των δανείων αρχικά κατά 1,2% και από τον Απρίλιο του 2000 κατά 0,6%.

Μεγαλύτερη η διαφορά επιτοκίων καταθέσεων και χορηγήσεων από την αντίστοιχη στην Ευρωζώνη

Από την παράθεση των δύο πινάκων προκύπτει ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η διαφορά μεταξύ των επιτοκίων καταθέσεων και χορηγήσεων στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερη από τα αντίστοιχη στην Ευρωζώνη. Πολλοί είναι οι παράγοντες, αλλά συνήθως όλοι οι αρμόδιοι αποστρέφουν το πρόσωπό τους από τη σκληρή πραγματικότητα. Μόνο επιγραμματικά αναφέρω ότι οι κυριότεροι παράγοντες που συμβάλλουν στη διεύρυνση του περιθωρίου αυτού είναι το υψηλότερο λειτουργικό κόστος, το σχετικό υψηλότερο κόστος που συνεπάγεται ο υψηλός πιστωτικός κίνδυνος (όπως προκύπτει από την επιδημία των «κόκκινων δανείων», η δυσμενής σε σχέση με την Ευρωζώνη σύνθεση καταθέσεων και χορηγήσεων, οι παράξενες συνθήκες ανταγωνισμού, το μικρό μέγεθος της ελληνικής τραπεζικής αγοράς, η πληθώρα διαδικασιών που επιβαρύνουν τις συναλλαγές, η δυσκολία στην αξιολόγηση των αιτήσεων για χρηματοδότηση και η ο «φόβος» από καταγγελίες απόρριψης αιτήσεων για χρηματοδότηση επειδή δεν πληρούσαν τα τραπεζικά κριτήρια.

Για την επίρρωση των επιγραμματικών αυτών διαπιστώσεων (το θέμα είναι μείζον) κατάρτισα τον πίνακα 2 με βάση στοιχεία δραστηριότητας των τεσσάρων «συστημικών» τραπεζών το τρίτο τρίμηνο, τα οποία εκπλήσσουν για την ομοιόμορφη σχεδόν εξέλιξή τους! Από την εξέταση των στοιχείων και του πίνακα αυτού προκύπτει ότι οι λειτουργικές δαπάνες στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα εξακολουθούν, παρά τη σημαντική βελτίωση, να απορροφούν ένα σημαντικό μέρος των εσόδων (γύρω στο 50%, ενώ πριν από μερικά χρόνια έφταναν έως και το 70%!!!).

Ύστερα, μία άλλη διαπίστωση που πρέπει να προβληματίζει τους αρμοδίους ο χαμηλός δείκτης «καθαρά κέρδη προς ενεργητικό». Ο συγκεκριμένος αριθμοδείκτης μετράει την απόδοση των συνολικών περιουσιακών στοιχείων μιας επιχείρησης και επιτρέπει την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της λειτουργίας της. Αντιλαμβάνεται κανείς την ιδιαίτερη σημασία που έχει για τις τράπεζες, αφού ο δείκτης αυτός φανερώνει την ικανότητά τους να μπορούν να επιβιώσουν οικονομικά και να προσελκύσουν κεφάλαια που προσφέρονται για επένδυση, φυσικά με μιαν ικανοποιητική απόδοση. Ορθώς, λοιπόν, έσπευσε ο πρωθυπουργός να διευκρινίσει ότι δεν είναι στις προθέσεις της κυβέρνησης η επιβολή έκτακτου φόρου στα κέρδη των τραπεζών, οι οποίες μάλιστα ως εισηγμένες στο Χρηματιστήριο πρέπει να κάνουν ελκυστική τη μετοχή με την παρουσίαση ενός ελκυστικού λόγου τιμής προς κέρδη, δηλαδή του δείκτη που φανερώνει σε πόσες χρήσεις θα πάρει πάλι τα χρήματά του.

πινακας1

πινακας2

div#stuning-header .dfd-stuning-header-bg-container {background-color: #5dacee;background-size: initial;background-position: top center;background-attachment: initial;background-repeat: initial;}#stuning-header div.page-title-inner {min-height: 450px;}#main-content .dfd-content-wrap {margin: 0px;} #main-content .dfd-content-wrap > article {padding: 0px;}@media only screen and (min-width: 1101px) {#layout.dfd-portfolio-loop > .row.full-width > .blog-section.no-sidebars,#layout.dfd-gallery-loop > .row.full-width > .blog-section.no-sidebars {padding: 0 0px;}#layout.dfd-portfolio-loop > .row.full-width > .blog-section.no-sidebars > #main-content > .dfd-content-wrap:first-child,#layout.dfd-gallery-loop > .row.full-width > .blog-section.no-sidebars > #main-content > .dfd-content-wrap:first-child {border-top: 0px solid transparent; border-bottom: 0px solid transparent;}#layout.dfd-portfolio-loop > .row.full-width #right-sidebar,#layout.dfd-gallery-loop > .row.full-width #right-sidebar {padding-top: 0px;padding-bottom: 0px;}#layout.dfd-portfolio-loop > .row.full-width > .blog-section.no-sidebars .sort-panel,#layout.dfd-gallery-loop > .row.full-width > .blog-section.no-sidebars .sort-panel {margin-left: -0px;margin-right: -0px;}}#layout .dfd-content-wrap.layout-side-image,#layout > .row.full-width .dfd-content-wrap.layout-side-image {margin-left: 0;margin-right: 0;}