Μπορεί να φτιαχτεί μια "κακή τράπεζα" στην Ελλάδα σήμερα !!!
Από τον Αναλυτή Μάνο Χατζηδάκη
Μετά τις δύο ανακεφαλαιοποιήσεις που έλαβαν χώρα το 2013 και 2014, το πιο ακανθώδες θέμα για τον ελληνικό τραπεζικό κλάδο είναι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Σε μια οικονομία που βρίσκεται σε μόνιμη πίεση, είτε από τη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος και την αύξηση της ανεργίας είτε από την έλλειψη ρευστότητας σε επενδυτικά κεφάλαια και κεφάλαια κίνησης, η μεγαλύτερη πρόκληση για τις διοικήσεις των τραπεζικών ιδρυμάτων είναι η αντιμετώπιση και διαχείριση του βουνού των επισφαλών δανείων.
Όσες ρυθμίσεις και αν γίνουν, όσες επιμηκύνσεις επιτοκίων και αν επιχειρηθούν, αν οι οφειλέτες δεν έχουν κάποιο εισόδημα ή κάποια άλλα περιουσιακά στοιχεία που μπορεί να αξιοποιηθούν, το αποτέλεσμα θα παραμένει το ίδιο: Οι επισφάλειες θα αυξάνονται, τα νούμερα θα συνεχίζουν να λιμνάζουν στους τραπεζικούς ισολογισμούς και οι τιμές των παγίων (καλύμματα) θα αντιπροσωπεύουν πλασματικές αξίες. Απλώς οι τράπεζες δεν μπορούν εύκολα να διαγράψουν δάνεια, καθώς κάτι τέτοιο θα έφερνε πιθανώς σε κρίσιμα επίπεδα την κεφαλαιακή τους επάρκεια. Εσχάτως η νέα κυβέρνηση έδειξε να προσανατολίζεται στην ιδέα ενός ταμείου με ειδικό σκοπό μια «τράπεζα κακών δανείων».
Το ταμείο «κακών δανείων» δεν είναι νέα ιδέα, καθώς ανάλογα εγχειρήματα έχουν εφαρμοστεί στην Αμερική (TARP, Troubled Asset Relief Program) και στην Ιρλανδία (NAMA, National Asset Management Agency). Και τα δύο χρηματοοικονομικά σχήματα είχαν ως στόχο την απορρόφηση και διαχείριση των προβληματικών δανείων ή τοξικών στοιχείων του ενεργητικού (π.χ., ενός ομολόγου χωρίς δυνατότητα ρευστοποίησης) που είχαν στην κατοχή τους κυρίως τράπεζες (το ΤΑRP αγόρασε και αξίες από την αυτοκινητοβιομηχανία) μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers.
Τι έγινε στις ΗΠΑ
Στις ΗΠΑ το ταμείο αγόρασε αξίες ύψους 313 δισ. δολαρίων με μετρητά, τα οποία ενίσχυσαν τους ισολογισμούς των τραπεζών, αν και η αρχική δυνατότητα αγορών είχε προσδιοριστεί στα 700 δισ. δολάρια. Από τα χρήματα που αρχικά δόθηκαν, το ταμείο όχι μόνο κατάφερε να ανακτήσει όλο το αρχικό κεφάλαιο, αλλά πούλησε με κέρδος 25 δισ. δολαρίων. Βέβαια, η επιτυχία συνδυάστηκε και με άλλες ενέργειες που αφορούσαν την άμεση διοχέτευση ρευστότητας στις τράπεζες υπό την μορφή προνομιούχων μετοχών. Η συνταγή ήταν πολύ ισχυρή και η επιτυχία της πώλησης των προβληματικών στοιχείων του ενεργητικού τέσσερα χρόνια μόλις μετά την κατάρρευση της Lehman συνοδεύτηκε και από κεφαλαιακά κέρδη για το αμερικανικό Δημόσιο ύψους 19 δισ. δολαρίων από την επαναγορά και ακύρωση των προνομιούχων μετοχών από τις τράπεζες.
Το ιρλανδικό μοντέλο
