ΜονΕφΠατρ 140/2021
Κατά το άρθρο 4 του Ν. 5638/1932, η κατάθεση σε κοινό τραπεζικό λογαριασμό ανήκει στους συνδικαιούχους αυτού κατά ίσα μέρη.
Ωστόσο, κατά το σκεπτικό του Δικαστηρίου, το εν λόγω τεκμήριο αφορά στις περιπτώσεις κατά τις οποίες δανειστής ενός εκ των συνδικαιούχων προβαίνει σε κατάσχεση στα χέρια της Τράπεζας, ως τρίτης. Αντιθέτως, δεν αφορά στην περίπτωση κατά την οποία η ίδια η Τράπεζα, στην οποία τηρείται ο κοινός λογαριασμός, προτείνει σε συμψηφισμό ανταπαίτησή της, την οποία έχει κατά ενός εκ των συνδικαιούχων. Καθόσον η Τράπεζα δεν διαθέτει δικαίωμα κατάσχεσης απαίτησής της στα ίδια της τα χέρια, φέρει τα δικαιώματα του συμψηφισμού ή της επίσχεσης, προκειμένου να ικανοποιήσει αναγκαστικά απαίτηση της κατά του δανειστή της - καταθέτη.
Κρίνοντας, λοιπόν, πως ο συμψηφισμός στην περίπτωση αυτή ενεργεί αντικειμενικώς, ως προς το αποσβεστικό αποτέλεσμα της εις ολόκληρον ενοχής, απέρριψε το αίτημα της ενάγουσας – συνδικαιούχου στον κοινό λογαριασμό περί απόδοσης του ποσού της κατάθεσης κατά το μέρος που αναλογούσε σε εκείνη, αφού ο γενόμενος συμψηφισμός επιφέρει απόσβεση της απαίτησης, ως προς το ποσό που συμψηφίσθηκε, και ως προς τους συνδικαιούχους – εις ολόκληρον δανειστές της τράπεζας, έστω και αν το ποσό αυτό καλύπτει το σύνολο της κατάθεσης.
Επισημαίνεται, επιπλέον, ότι είναι έγκυρος ο συμβατικός όρος, ο οποίος δίνει στην τράπεζα τη δυνατότητα συμψηφισμού για ανταπαίτησή της, ληξιπρόθεσμη ή μη, κατά ενός εκ των συνδικαιούχων, η δε συνομολόγηση από τον τελευταίο αρκεί για τη δήλωση του συμβατικού συμψηφισμού.
Μάλιστα, ο όρος αυτός, ως προβλεπόμενος από τα άρθρα 440 επ. του ΑΚ, εξαιρείται από τον έλεγχο της καταχρηστικότητας, που προβλέπουν οι διατάξεις του Ν. 2251/1994 περί προστασίας του καταναλωτή.
Απόσπασμα απόφασης
