To ΔΕΕ με Απόφαση του στις 11.3.2020 στην υπόθεση C-511/17 Györgyné Lintner κατά UniCredit Bank Hungary Zrt, έκρινε ότι το δικαστήριο ενώπιον του οποίου ο καταναλωτής προβάλλει την καταχρηστικότητα ορισμένων συμβατικών ρητρών υποχρεούται να ελέγξει με δική του πρωτοβουλία άλλες ρήτρες της συμβάσεως, εφόσον οι εν λόγω ρήτρες συνδέονται με το αντικείμενο της διαφοράς της οποίας έχει επιληφθεί .
Το εν λόγω δικαστήριο οφείλει, ενδεχομένως, να διατάξει τη διεξαγωγή αποδείξεων προκειμένου να συγκεντρώσει τα νομικά και τα πραγματικά στοιχεία που είναι απαραίτητα για τον ως άνω έλεγχο.
Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης, τον Δεκέμβριο του 2007, η Györgyné Lintner συνήψε με την ουγγρική τράπεζα UniCredit Bank Hungary σύμβαση ενυπόθηκου δανείου σε ξένο νόμισμα. Η σύμβαση αυτή περιέχει ορισμένες ρήτρες που παρέχουν στην UniCredit Bank το δικαίωμα να τροποποιεί μονομερώς το περιεχόμενο της εν λόγω συμβάσεως.
Η G. Lintner άσκησε, εν συνεχεία, αγωγή ενώπιον των ουγγρικών δικαστηρίων με αίτημα να αναγνωριστεί η αναδρομική ακυρότητα των εν λόγω ρητρών δυνάμει της οδηγίας για τις καταχρηστικές ρήτρες[1] , που προβλέπει, μεταξύ άλλων, ότι οι καταχρηστικές ρήτρες που ενσωματώνονται σε συμβάσεις συναπτόμενες μεταξύ καταναλωτή και επαγγελματία δεν δεσμεύουν τον καταναλωτή.
