Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Το τελευταίο που μπορώ να ακούσω σε σχέση με τα νέα "σουλάτσα" του Ορούτς Ρέις, είναι ότι αιφνιδιαστήκαμε. Αν ναι, έχουμε μεγάλο πρόβλημα.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να -και ελπίζω ότι δεν- τρέφει αυταπάτες. Ο Ερντογάν θα το παίξει το παιχνίδι μέχρι τέλους. Μέχρι να πετύχει ό,τι επιδιώκει ή έστω μέχρις ότου διαμορφώσει τις πλέον ευνοϊκές για εκείνον συνθήκες. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι τι θέλει ή τι μπορεί να κάνει ο Ερντογάν. Όλα όσα περισσότερα μπορεί. Αλλά τι τελικά θέλουμε ή τι μπορούμε εμείς. Γιατί στο τέλος της ημέρας η μπάλα σπρώχνεται διαρκώς όλο και περισσότερο στο δικό μας γήπεδο. Η πίεση θα είναι διαρκής.
Εμείς πού θέλουμε να το πάμε; Και πώς ορίζουμε το "ως εδώ"; Η νέα πρόκληση δείχνει πιο ύποπτη από την προηγούμενη. Πιο... μουλωχτή. Και γι' αυτό ίσως και πιο επικίνδυνη. Ιδιαίτερα καθώς την ίδια περίοδο είναι αρκετά τεταμένα τα πράγματα και στην Κύπρο με αφορμή τις τουρκοκυπριακές εκλογές. Από τη μια η Αμμόχωστος, από την άλλη οι αντιδράσεις και διαδηλώσεις. Η κατάσταση εμφανίζεται αρκετά προβληματική.
