Ο Ν 3156/2003 δεν παρέχει στα FUNDS προς τα οποία μεταβιβάζονται από τις τράπεζες οι τιτλοποιημένες απαιτήσεις δανείων και πιστωτικών καρτών, την δυνατότητα να προβαίνουν σε δικαστικές ενέργειες εναντίον των Δανειοληπτών για την είσπραξη τους. Ειδικότερα, ενώ προβλέπεται ρητά ότι τα FUNDS νομιμοποιούνται στην είσπραξη των δανείων και των πιστωτικών καρτών που αγοράζουν από τις τράπεζες και, μάλιστα, όχι απ' ευθείας, αλλά υποχρεωτικά μέσω των εταιρειών διαχείρισης (SERVICERS), στην έννοια της «Είσπραξης» δεν συμπεριλαμβάνονται σε καμία περίπτωση οι πάσης φύσης δικαστικές ενέργειες αλλά μόνον οι εξωδικαστικές, διότι αν υπήρχε τέτοια πρόθεση του νομοθέτη θα το είχε προβλέψει ρητά στο γράμμα του Ν 3156/2003, όπως έκανε αντίστοιχα για την περίπτωση της είσπραξης.
Έτσι, λοιπόν, ο Ν 3156/2003, δεν επιτρέπει στα FUNDS να κινούνται δικαστικά κατά των Δανειοληπτών, με Αγωγές, Ασφαλιστικά Μέτρα, Διαταγές Πληρωμής, Κατασχέσεις και Πλειστηριασμούς !!!
Η δυνατότητα της δικαστικής διεκδίκησης των μεταβιβασθεισών απαιτήσεων δανείων και πιστωτικών καρτών από τα FUNDS, πάντα μέσω των εταιρειών διαχείρισης (SERVICERS), νομοθετήθηκε για πρώτη φορά το 2015, με τις τις παρ. 1, 2 και 4, του άρθρου 2, Ν. 4354/2015.
Ερμηνεύοντας εξ' αντιδιαστολής τα σχετικά άρθρα των Ν 3156/2003 και Ν 4354/2015, καθίσταται αντιληπτό ότι δυο αυτοί νόμοι συνιστούν δυο διακριτά θεσμικά πλαίσια, τα οποία δεν μπορούν να εφαρμοστούν συνδυαστικά, αφού κάτι τέτοιο δεν προβλέφθηκε από το νομοθέτη. Η συγκεκριμένη μάλιστα ερμηνεία ερείδεται και στο σκεπτικό της Αιτιολογικής Έκθεσης του Ν. 4389/2016, ο οποίος επέφερε ριζικές τροποποιήσεις στο Ν. 4354/2015, αλλά και στις επίσημες διευκρινήσεις ως προς την εφαρμογή των συγκεκριμένων αυτών νόμων στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Οικονομικών.
Ερμηνεύοντας εξ' αντιδιαστολής τα σχετικά άρθρα των Ν 3156/2003 και Ν 4354/2015, καθίσταται αντιληπτό ότι δυο αυτοί νόμοι συνιστούν δυο διακριτά θεσμικά πλαίσια, τα οποία δεν μπορούν να εφαρμοστούν συνδυαστικά, αφού κάτι τέτοιο δεν προβλέφθηκε από το νομοθέτη. Η συγκεκριμένη μάλιστα ερμηνεία ερείδεται και στο σκεπτικό της Αιτιολογικής Έκθεσης του Ν. 4389/2016, ο οποίος επέφερε ριζικές τροποποιήσεις στο Ν. 4354/2015, αλλά και στις επίσημες διευκρινήσεις ως προς την εφαρμογή των συγκεκριμένων αυτών νόμων στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Οικονομικών.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να καθίσταται αυθαίρετος και προδήλως παράνομος ο οποιοσδήποτε συνδυασμός των δύο αυτών διαφορετικών θεσμικών πλαισίων των Ν 3156/2003 και Ν 4354/2015.
Έτσι, τα FUNDS που αγόρασαν τις απαιτήσεις των τραπεζών από τα δάνεια και τις πιστωτικές μας κάρτες με το Ν 3156/2003, δεν έχουν επουδενί την δυνατότητα, ενώ τις αγόρασαν με το Ν 3156/2003, να επιδιώκουν την είσπραξή τους δικαστικά, κάνοντας χρήση της νομοθετικής ευχέρειας του Ν 4354/2015, με αποτέλεσμα, σύμφωνα και με τις πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις, κάθε δικαστική τους ενέργεια κατά των Δανειοληπτών (Αγωγές, Ασφαλιστικά Μέτρα, Διαταγές Πληρωμής, Κατασχέσεις, Πλειστηριασμοί) να μπορεί να ακυρωθεί.
