Τα περισσότερα από αυτά τα σκάνδαλα συνέπεσαν με την οικονομική κρίση, περίοδο που οι Έλληνες φορολογούμενοι διέσωσαν τις τράπεζες με 50 δισ. ευρώ. Ως εκ τούτου είναι επιπρόσθετα επαχθή.
Η απόφαση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη να αλλάξει τον Ποινικό Κώδικα και να καταστήσει την κακουργηματική απιστία των τραπεζιτών κατ΄ έγκληση διωκόμενο αδίκημα, από αυτεπάγγελτα διωκόμενο, μετέφερε στις σημερινές τραπεζικές διοικήσεις την ευθύνη της απόφασης για το εάν θα οδηγηθούν στις δικαστικές αίθουσες τραπεζίτες που φέρονται να έχουν παρανομήσει (για αυτό άλλωστε τους ασκήθηκαν εξ αρχής από τους εισαγγελείς ποινικές διώξεις).
Η απόφαση όμως της υποβολής έγκλησης από τα σημερινά ΔΣ των τραπεζών σε βάρος των παλαιών ΔΣ δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά για εκείνα τα πιστωτικά ιδρύματα στα οποία πολλά μέλη των παλαιών διοικήσεων -που αντιμετωπίζουν ήδη διώξεις-, συμμετέχουν και στα τωρινά ΔΣ.
Οι δε πιέσεις από τους παλαιούς τραπεζίτες στα μέλη των σημερινών ΔΣ είναι τόσο ασφυκτικές το τελευταίο διάστημα, που απαιτήθηκε επιστολή του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας προ ημερών, ώστε να «θυμίσει» στα υφιστάμενα τραπεζικά στελέχη το τι αναφέρει ο νέος Ποινικός Κώδικας για την κακουργηματική απιστία.
Η άστοχη απόφαση της κυβέρνησης να υποκαταστήσει τους εισαγγελείς με τους τραπεζίτες στα ζητήματα που άπτονται των συγκεκριμένων αδικημάτων είναι μια δοκιμασία για την εταιρική διακυβέρνηση των ελληνικών τραπεζών και κυρίως για την υστεροφημία τους.
