Του Βασίλη Βιλιάρδου
Είναι γνωστό πως η Τράπεζα της Ελλάδας, η οποία δεν είναι καθόλου ελληνική, λειτουργεί τα τελευταία χρόνια ως ο διορισμένος «επόπτης» των δανειστών στη χώρα μας – ενώ ο διοικητής της, όταν ήταν υπουργός οικονομικών, αποτελούσε το «δεξί χέρι» (=υποχείριο) του κ. Σόιμπλε: ο «Giannis», όπως αποκαλούσε τον ανέκαθεν πιστό υπηρέτη του. Απαιτεί λοιπόν την πλήρη υποταγή του ελληνικού Υπουργείου Οικονομικών, στις εντολές των Γερμανών που μεταφέρει – ερχόμενος πρόσφατα σε αντιπαράθεση με τον αρμόδιο υφυπουργό οικονομικών για το τραπεζικό σύστημα.
Η αιτία της σύγκρουσης ήταν δήθεν η αναφορά του υφυπουργού σε ομιλία του στη Βουλή, σύμφωνα με την οποία η δημιουργία μίας «κακής τράπεζας» (Bad Bank) που προτείνει η ΤτΕ, μπορεί να προκαλέσει «κούρεμα» καταθέσεων – ενώ δεν είναι συμβατή με το δίκαιο της ΕΕ. Εν τούτοις, ο υφυπουργός είχε απόλυτο δίκιο, με κριτήριο την κοινοτική οδηγία 2014/15 που τέθηκε σε ισχύ από την 1η Ιανουαρίου του 2016 – τη γνωστή ως BRRD (Bank Recovery and Resolution Directive), η οποία καθορίζει όλες τις διαδικασίες που θα πρέπει να δρομολογηθούν, εάν μία τράπεζα χρειάζεται εξυγίανση.
Πρόκειται για το γνωστό «Bail in», για τη διάσωση τους δηλαδή εκ των έσω κατά το οποίο, πριν επιβαρυνθεί το δημόσιο και άρα οι φορολογούμενοι, καλούνται να πληρώσουν κατά σειρά προτεραιότητας οι παρακάτω: (α) οι κάτοχοι είτε κοινών, είτε προνομιούχων μετοχών (β) οι ομολογιούχοι με την εξής κατάταξη: κάτοχοι ειδικών υβριδικών τίτλων, ομολόγων χαμηλής εξασφάλισης και ομολόγων υψηλής εξασφάλισης, καθώς επίσης (γ) οι καταθέτες ποσών άνω των 100.000 € ανά τράπεζα και δικαιούχο που χαρακτηρίζονται ως επενδυτές. Εάν χρειαστεί δε κρατική βοήθεια στη συνέχεια, δεν μπορεί να ξεπερνάει το 5% του παθητικού της προς εξυγίανση και άρα χρεοκοπημένης τράπεζας.
