Του Βασίλη Βιλιάρδου
Οι δύο «μαγικές» λέξεις του ακραίου νεοφιλελευθερισμού είναι οι «ιδιωτικοποιήσεις» και οι «παραχωρήσεις» – για την επιβολή των οποίων είναι απαραίτητες οι χρηματοπιστωτικές και πρόσφατα οι υγειονομικές κρίσεις που οδηγούν στο κλείδωμα (lockdown) των οικονομιών. Εν προκειμένω η παγκοσμιοποίηση, η οποία εξασφαλίζει την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ανθρώπων και αγαθών είναι απαραίτητη – ενώ οι μεταναστευτικές ροές από τις φτωχές χώρες επίσης, επειδή εφοδιάζουν τις επιχειρήσεις με φθηνό εργατικό δυναμικό, προκαλώντας τη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος. Επί πλέον η ύπαρξη φορολογικών παραδείσων, έτσι ώστε να μην επιβαρύνονται με φόρους τα κέρδη των επιχειρήσεων.
Στις ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων, συνήθως των εταιριών κοινής ωφελείας (ύδρευση, ηλεκτρισμός) και των στρατηγικών (λιμάνια, αεροδρόμια, φυσικοί πόροι), έχουμε ήδη αναφερθεί – ενώ «παραχωρήσεις» σημαίνει η ανάθεση εκ μέρους του δημοσίου σε ιδιώτες υπηρεσιών, όπως είναι η κατασκευή και η λειτουργία νοσοκομείων, σχολείων, φυλακών, δικτύων, εθνικών οδών αγωγών κλπ.
Με την έννοια δε «ακραίος νεοφιλελευθερισμός» ορίζεται η μεταφορά όλων των επιχειρήσεων στους ιδιώτες – με αποτέλεσμα να μην είναι πλέον σε θέση το κράτος να λειτουργήσει εξισορροπητικά, αφού παύει να διαθέτει τα οικονομικά μέσα. Όσον αφορά δε την αναδιανομή των εισοδημάτων και τις συνέπειες της, ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, τα εξής:
(1) Διαπιστώνεται ένα σκανδαλώδες μοίρασμα των περιουσιακών στοιχείων και των εισοδημάτων – το οποίο καταλήγει να είναι πέραν κάθε αναλογικότητας.