Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε ο πόλεμος τονίσαμε πως ένα πράγμα μόνο είναι σίγουρο: μεταξύ των τριών μεγάλων δυνάμεων –Αμερική, Ευρώπη και Ασία– η Γηραιά Ήπειρος θα είναι δυστυχώς (όπως πάντα) η μεγάλη χαμένη. Από όλες τις απόψεις.
Ακούσαμε αμέτρητες μπούρδες από πολιτικούς, παπαγαλάκια και κάθε λογής εντεταλμένα ή απλώς ανίκανα ανθρωπάκια. Η κορυφαία μπούρδα όλων, το ότι δήθεν η Ρωσία θα ήταν αυτή που θα χάσει από τις κυρώσεις-ανέκδοτο που η Ευρώπη ας πούμε ότι επέβαλε (εμμέσως κατ’ εντολήν ΗΠΑ, φυσικά).
Το ότι αυτοί μας έχουν ανάγκη, και όχι εμείς αυτούς! Σκίσαμε τα πτυχία μας, και ρίξαμε άπειρο γέλιο, διότι δεν ξανακούστηκε ποτέ ο εξαρτημένος, ανήμπορος και ανίκανος καταναλωτής να είναι ο “μάγκας” στην εξίσωση. Να είναι αυτός που ορίζει την τιμή στον παραγωγό. Αυτά γίνονται μόνο σε ουτοπικές συνθήκες τέλειου ανταγωνισμού.
Εμείς είμαστε εξαρτημένοι. Παράγουμε όλο και λιγότερο (το εμπορικό έλλειμμα της Ευρώπης έπιασε πάτο-ρεκόρ), γινόμαστε όλο και περισσότερο καταναλωτές. Εξαρτημένοι, δίχως “leverage”, δίχως διαπραγματευτική ισχύ. Πλέον όποιος μας πουλάει φυσικό αέριο, σιτάρι ή οτιδήποτε, το αγοράζουμε, σε όποια τιμή μας πει και λέμε κι ένα τραγούδι. Λες και ο Ρώσος δεν έχει μια κολοσσιαία δεξαμενή δισεκατομμυρίων ψυχών εξ Ανατολάς, τα ψωροεκατομμύρια των κακομαθημένων αγοραστών της Ευρώπης περίμενε…
Στην κατάσταση αυτή της εξάρτησης φυσικά δεν μας έφερε ο Πούτιν. Μόνοι μας ήρθαμε, ή μάλλον με το “αόρατο χέρι της αγοράς” από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Και ο Αμερικάνος θα κερδίσει. Και ο Ρώσος. Για τον Κινέζο δε χρειάζεται καν να πούμε κάτι. Εμείς θα χάσουμε.
Οι εγχώριοι και διεθνείς μπουρδολόγοι όμως μας γελούσαν με τον “εχθρό” και μας έλεγαν κερδάμε.
Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Θλιβερά, αξιολύπητα, κατάπτυστα επιδόματα βενζίνης, στέγης, σίτισης, εμβολιασμού και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Μια κοινωνία επιδομάτων. Σήψη, παρακμή και θλίψη. Αυτό δεν είναι οικονομία. Και δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη.