
Είναι γνωστό πως όταν φτάνει ο Ιωάννης Καποδίστριας για πρώτη φορά στην Ελλάδα έχει να διαχειριστεί εκτός από ένα σωρό ερειπίων, ένα κρατικό ταμείο που, κατά αναφορά του πρώτου υπουργού Οικονομικών «Εξοχότατε, όχι μόνο χρήματα δεν υπάρχουν εν τω ταμείω, αλλ’ ούτε ταμείων υπάρχει, διότι δεν υπήρξε ποτέ…», και μια ανατολίτικη νοοτροπία του ελληνικού λαού που απέχει πολύ από την κοσμοπολίτικο περιβάλλον της τσαρικής διπλωματίας.
Σαν να μην αρκεί στον πρώτο Κυβερνήτη της χώρας το χάος που έχει να αντιμετωπίσει, ανακαλύπτει έκπληκτος ότι έχει να διαχειριστεί πρωτόγνωρα γι αυτόν ζητήματα όπως η συζυγική απιστία … Μόνο το 1829 λαμβάνει, τουλάχιστον δύο αναφορές, που άπτονται ζητημάτων ηθικής. Τον Μάιο του 1829 ένας στρατιώτης καταγγέλλει ότι ένας λοχαγός αφού πρώτα διέβαλε με λόγια τον ίδιο, εν συνεχεία διέφθειρε την αρραβωνιαστικιά του :
«Και ταύτα λέγων παρεκίνησε την γυναίκα, την παρθένον και υπεσχέθην να την στεφανωθεί δια γυναίκαν του νόμιμον και άλλα πολλά τάζων εις αυτήν, την ηπάτησε και υπήγε μαζί του, ώστε, με ότι θα την στεφανωθεί, την έφθειρεν εν ταυτώ κατά την παρθενίαν της. Ελθών δε και εγώ από τον Έπακτον και η γυνή τον ερχομόν μου ιδούσα, εγνώρισε την απάτην του Φωτάκη και ωμολόγησεν, ως άνωθεν. Πλην εγώ με αυτήν δεν την δέχομαι. Περί δε του Φωτάκη αναφέρομαι, ότι εάν οι αξιωματικοί λοχαγοί, απατούν ταις γυναίκες των στρατιωτών και τας μεταχειρίζονται κατά τας ορέξεις των, ποιος στρατιώτης δύναται ποτέ να έχει πίστην εις τους λοχαγούς και να εκστρατεύει ;».