Αφού κούρασε το ακροατήριό του με μαθήματα ελληνικής ιστορίας, ανακοίνωσε ότι η περήφανη Ελλάς αποχωρεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Η εξήγηση σε αράδες: «Τα περί δημοκρατίας δεν είναι το μόνον καθήκον του Συμβουλίου της Ευρώπης και πάντων όλων προέχει η ενότητα και η συνεργασία», είπε στους δημοσιογράφους. Αυτός ήταν ο υπουργός Εξωτερικών της 21ης Απριλίου, Παναγιώτης Πιπινέλης, που σε εκείνο τον «αποχαιρετιστήριο» λόγο της 13ης Δεκεμβρίου 1969 εξήρε τον… Κωνσταντίνο Καραμανλή! Γιατί όχι; Ο άνθρωπος που θα έβαζε την Ελλάδα στην ΕΟΚ το 1981, είχε χαρακτηρίσει τη Χούντα «ωφέλιμη επανάσταση». Μια «επανάσταση» που ευρωπαϊστές και κράτη της ΕΟΚ αγκάλιασαν, όπως φαίνεται μέσα από τα Ιστορικά Αρχεία της Διπλωματικής Υπηρεσίας, τον «Ελεύθερο Κόσμο» και το Αρχείο Καραμανλή.
Το δικτατορικό καθεστώς στην Αθήνα είχε αρχίσει να εκνευρίζεται πολύ με κάποιους επίμονους στο Συμβούλιο της Ευρώπης να ψάχνουν όλο και περισσότερο υποθέσεις περί βασανιστηρίων και παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για την ιστορία, το Συμβούλιο της Ευρώπης ήταν ένας από τους αμέτρητους οργανισμούς – όπως ήταν και η ΕΟΚ/ΕΕ – που δημιούργησαν οι Ευρωπαίοι μεταπολεμικά, για να ενισχυθεί η ευρωπαϊκή συνοχή ενόψει και της σοβιετικής απειλής.
Όταν, όμως, κάποιες σκανδιναβικές χώρες είδαν ότι η Χούντα αδυνατούσε να ανταποκριθεί σε ζητήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κίνησαν διαδικασίες εκτοπισμού της Ελλάδα από το Συμβούλιο. «Αντί να εργάζονται για να ενισχύσουν την ενότητα της Ευρώπης, οι χώρες αυτές εξαπολύουν θρησκευτικό πόλεμο εν ονόματι μιας δημοκρατικής ορθοδοξίας», έλεγε θυμωμένα ο Πιπινέλης. Για εκείνους που «ανακάλυπταν» δήθεν βασανιστήρια από τη Χούντα, ο Πιπινέλης ισχυριζόταν ότι «επέδειξαν εμπάθεια και μικρότητα. Έκαναν δημαγωγία και όχι έρευνα» (Ελεύθερος Κόσμος, 14/12/1969). Έτσι, στις 13 Δεκεμβρίου 1969 η Ελλάδα αποχώρησε πρώτη από το Συμβούλιο για να προλάβει τα χειρότερα.
