
Θυμάμαι κάποια στιγμή είχα δει σε μια ταμπέλα «αγοράζουμε και τα χρυσά σας δόντια»και μου είχε φανεί τουλάχιστον αποκρουστικό. Πόσα χρυσά δόντια να έγιναν αλυσίδες στα χρόνια της κρίσης και πόσες βέρες έγιναν ευρώ για να πληρωθεί το νοίκι;
Το θέμα με αυτά τα «μαγαζιά», που φύτρωναν σαν μανιτάρια σε κάθε γωνία όσο η κρίση βασίλευε, με είχε απασχολήσει από τότε. Πόση ανηθικότητα κάνει τους μεν «μαυραγορίτες» να εκμεταλλεύονται τη δυστυχία του άλλου και πόση ανάγκη και εξαθλίωση κάνει τους ανθρώπους να πουλήσουν ακόμη και τις βέρες τους;
«Έτσι είναι η ελεύθερη αγορά», θα σου απαντήσει κάποιος, «δεν τους πιέζει κανείς να πάνε εκεί». «Η ανάγκη τους πιέζει», θα τους απαντήσω εγώ.
Με την υπόθεση του Ριχάρδου, το θέμα, ήρθε ξανά στην επικαιρότητα και τα ερωτήματα παρέμεναν τα ίδια. Πόσα χάνει αυτός που αποφασίζει να «σκοτώσει» ένα οικογενειακό κειμήλιο;
Θέλησα να το ζήσω ιδίοις όμμασι.
Το κολιέ των αρραβώνων