ΠΕΡΙ ΔΑΝΕΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
Έχει παρατηρηθεί το τουλάχιστον ανησυχητικό φαινόμενο να διώκονται ποινικά ως κοινοί εγκληματίες, δανειολήπτες, και δη όσοι εξ αυτών, στα πλαίσια της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας, είχαν λάβει δάνεια από τα ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου.
Πιο συγκεκριμένα, έχει υποπέσει στην αντίληψή μου ότι μερίδα των συμπολιτών μας που είχαν λάβει δάνεια με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, τα οποία δεν είχαν κατορθώσει να αποπληρώσουν εμπροθέσμως, υπέστησαν ποινικές διώξεις για φοροδιαφυγή όταν το Δημόσιο εξοφλώντας την εκάστοτε τράπεζα υπεισήλθε στη θέση και τα δικαιώματα του δανειστή.
Ωστόσο, όπως έχει κριθεί από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (ΑΕΔ) με την υπ’ αριθμ. 5/1989 απόφασή του οι εν λόγω διαφορές είναι καθαρά ιδιωτικής φύσεως και το γεγονός ότι παρεμβάλλεται βεβαιωτική διοικητική διαδικασία, ήτοι αναγραφή του οφειλόμενου εκ του επιχειρηματία ποσού σε πίνακα χρεών της αρμόδιας ΔΟΥ, δεν αναιρεί αυτήν ακριβώς την αστική τους φύση.
Συνεπώς, οι διαφορές που ανακύπτουν μεταξύ ιδιωτών και Ελληνικού Δημοσίου στα πλαίσια οφειλών προς το τελευταίο, οι οποίες ωστόσο δεν απορρέουν από τις υποχρεώσεις του πολίτη ως διοικούμενου προς το Κράτος, αλλά ως εμπορικές διαφορές μεταξύ οφειλέτη και εγγυητή, ήτοι μεταξύ δύο συναλλασσομένων προσώπων εντός της ελεύθερης αγοράς, δεν θα πρέπει να άγονται ενώπιον των διοικητικών, αλλά των αστικών δικαστηρίων.
Περαιτέρω, δε, βάσει των ανωτέρω, δυνάμεθα να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι εφόσον κατά το ΑΕΔ οι εν λόγω διαφορές, καίτοι διοικητικά βεβαιωμένες, είναι αστικής φύσεως, η μη αποπληρωμή των οφειλόμενων εκ του δανείου ποσών δεν συνιστά φοροδιαφυγή, ήτοι πράξη ποινικώς κολάσιμη. Παραταύτα, όπως προελέχθη οι κατά τόπον αρμόδιες εισαγγελίες δεν διστάζουν να διώξουν ποινικά ως φοροδιαφεύγοντες τα πρόσωπα που έλαβαν τέτοια δάνεια και σήμερα βρίσκονται να οφείλουν στο Ελληνικό Δημόσιο από αιτία καθαρά ιδιωτική, ποινικοποιώντας με τον τρόπο αυτό αστικές υποθέσεις.
