“Σκότωσα την αξιοπρέπειά μου…. Είχα επιθυμήσει να πάρω λίγο κρέας… Να φωνάξω τα παιδάκια μου και να φάμε μαζί όπως παλιά… Αλλά δεν έφτανε η σύνταξή μου… Όλο αυτό είναι ανάξιο…”, είπε η ηλικιωμένη κυρία που συνελήφθη “επ΄ αυτοφώρω” να κλέβει λίγα ψώνια από γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ γερμανικών συμφερόντων.
Η είδηση θα περνούσε στα “ψιλά” των εφημερίδων, αν η συγκεκριμένη κυρία δεν κατάφερνε με τρεις μόνο κουβέντες να περιγράψει το δράμα του σύγχρονου Έλληνα, που ύστερα από τόσα χρόνια στην Ενωμένη Ευρώπη, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Και αν οι υπεύθυνοι του καταστήματος δεν έκριναν σωστό να στείλουν την φτωχή γυναίκα κατ΄ ευθείαν στον εισαγγελέα προς … παραδειγματισμό!
Όπως ακριβώς έκαναν και οι συμπατριώτες τους πριν από χρόνια στην πρώτη κατοχή, που έστελναν χωρίς κανέναν δισταγμό, τους πεινασμένους σαλταδόρους στο εκτελεστικό απόσπασμα για μια κονσέρβα και μισό καρβέλι ψωμί!
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά, πιο από τα δύο είναι το χειρότερο! Αλλά αν κρίνουμε από τα λεγόμενη της συγκεκριμένης γυναίκας, σίγουρα η ποδοπατημένη αξιοπρέπειά της, είναι αυτό που της στοίχισε περισσότερο. Να μην μάθουν τα παιδιά της ότι έφτασε σ΄ αυτό το σημείο κατάντιας. Διότι στο πρόσωπό της αντικατοπτρίζεται η δυστυχία και η καταφρόνια ολόκληρης της Ελληνικής Κοινωνίας, που ζει σε συνθήκες μιας δεύτερης κατοχής, τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον. Συμπωματικά με τους ίδιους πάντα κατακτητές.
