Έχει ειπωθεί εδώ και καιρό ότι ο ορισμός της παραφροσύνης είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Με βάση αυτό, εμείς είμαστε εκείνοι που ζούμε εκτός πραγματικότητας αν συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε αυτό που η βιομηχανία πετρελαίου και το πράσινο κίνημα συνεχίζουν να μας λένε ξανά και ξανά, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα.
Από τον Thomas L. Friedman/New York Times
Οι οπαδοί του πράσινου κινήματος συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι επειδή η τιμή της αιολικής και της ηλιακής ενέργειας είναι σήμερα φτηνότερη από την ενέργεια που παράγεται από ορυκτά καύσιμα, έχουν κερδίσει τον ενεργειακό πόλεμο. Άρα, παιχνίδι, σετ, αγώνας, καλωσορίσατε στον πράσινο πλανήτη!
Από την άλλη, οι πετρελαϊκές εταιρείες λένε —όπως έκαναν σε κάθε προηγούμενη ενεργειακή κρίση από το 1973— ότι η μόνη απάντηση σε αυτό που αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα είναι αυτή που έχουν προσφέρει οι ίδιοι τα τελευταία 49 χρόνια: Τρυπάνια, μωρό μου, τρυπάνια. Καλωσορίσατε στην πραγματικότητα!
Λοιπόν, κάνουν και οι δύο λάθος, και η αποδοχή της επανάληψης μας βλάπτει οικονομικά, περιβαλλοντικά και γεωπολιτικά —ειδικά, τελευταία, γεωπολιτικά.
Ωστόσο, ας μην έχετε αυταπάτες, οι αμαρτίες του πράσινου κινήματος και της βιομηχανίας πετρελαίου δεν είναι εντελώς ίδιες σε αποτέλεσμα. Οι οπαδοί του πράσινου κινήματος προσπαθούν να διορθώσουν ένα πραγματικό, απειλητικό για τον πλανήτη πρόβλημα, ακόμα κι αν οι φιλοδοξίες τους ξεπερνούν την αντίληψή τους.
Από την άλλη, οι εταιρείες πετρελαίου και άνθρακα γνωρίζουν ότι αυτό που κάνουν είναι ασυμβίβαστο με ένα σταθερό, υγιές περιβάλλον. Ναι, έχουν δίκιο ότι χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε παγκόσμια οικονομία σήμερα. Αλλά αν δεν χρησιμοποιήσουν τις τεράστιες τεχνολογικές ικανότητες τους για να γίνουν ενεργειακές εταιρείες, όχι μόνο εταιρείες ορυκτών καυσίμων, δεν θα υπάρξει βιώσιμη οικονομία αύριο.