Το σχέδιο Ντράγκι και τα… παλούκια!
Ντράγκι: Μπορεί η επικαιρότητα να ασχολείται κατά κόρον με τα μικροπολιτικά της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τις εκλογές στο ΠΑΣΟΚ και τον υπό διάλυση ΣΥΡΙΖΑ, η πιο σημαντική είδηση της όμως, για όσους βλέπουν τη «μεγάλη εικόνα», ήταν άλλη.
Η αποκάλυψη της πλήρους έκθεσης του Ιταλού πρώην επικεφαλής της ΕΚΤ για την ανάκαμψη της Ευρώπης, μέσα από ένα επενδυτικό πρόγραμμα πολλών αξόνων (καινοτομία, άμυνα, πράσινη οικονομία κ.λπ.), ύψους περίπου 800 δισ. ευρώ. Αντίστοιχο δηλαδή σε μέγεθος με το αμερικανικό σχέδιο Μάρσαλ την περίοδο 1948-1951.
Ειδικοί και Τύπος υποδέχθηκαν το κείμενο των περίπου 500 σελίδων με καταρχήν πολύ θετικά σχόλια. Είναι γνωστό άλλωστε -κι αποτυπώθηκε και στο κείμενο- ότι ο Σούπερ Μάριο ούτε ασχολείται με φληναφήματα ούτε μασάει τα λόγια του.
Όλοι παραδέχονται ότι η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα της Ευρώπης μειώνονται, καθώς οι άλλες μεγάλες οικονομίες (κυρίως ΗΠΑ και Κίνα) από τη μία δαπανούν μεγάλα ποσά κι από την άλλη ολοένα και περισσότερο κινούνται επιθετικά για να προστατεύσουν και να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Το θέμα είναι πραγματικά στρατηγικής σημασίας για την Ευρώπη, εξ αντανακλάσεως και για την Ελλάδα.
Ωστόσο, για να εφαρμοστεί το σχέδιο, ή έστω ένα μεγάλο μέρος του, υπάρχουν σοβαρές προϋποθέσεις που περνούν μέσα από τις κατά κανόνα δαιδαλώδεις και αργόσυρτες διαδικασίες συνδιαλλαγής και συμφωνίας στην Ενωμένη Ευρώπη. Για να το πούμε πιο λαϊκά, θα πρέπει να πηδήξει πολλά… παλούκια πριν επέλθει, αν επέλθει, η υλοποίηση.
Θα πρέπει πρώτα όλοι να καταλήξουν ότι συμφωνούν ως προς το ποιες ανάγκες και ποια κενά πρέπει να καλυφθούν. Αφού συμβεί αυτό, θα πρέπει να συμφωνήσουν στα διαδικαστικά, καθώς θα προκύψουν μεγάλα θέματα συγχωνεύσεων (συχνά διασυνοριακών) και εξειδίκευσης σε τομείς, όπου διαφορετικές χώρες θα έχουν διαφορετικά συμφέροντα.
Επιπλέον, θα πρέπει να συμφωνήσουν στην ιδιωτική χρηματοδότηση, αλλά και στους όρους και το μέγεθος της «δημόσιας» χρηματοδότησης, που κατά τον Ντράγκι θα πρέπει να είναι «κεντρική», δηλαδή με δανεισμό μέσω ευρωομολόγων, όπως συνέβη μία και μόνο φορά ως τώρα, με αιτία την πανδημία. Όπως αναμενόταν, ο αρμόδιος υπουργός της Γερμανίας έσπευσε να πει «όχι» εντός της ίδιας μέρας!
Τα πράγματα θα ήταν ίσως πιο εύκολα αν ήταν σε καλή κατάσταση ο γαλλογερμανικός άξονας, που σε επίπεδο κρατών, μέσα από συνεχείς διαπραγματεύσεις, έχει ωθήσει σε μεγάλες κινήσεις την Ευρώπη.
Όμως, τόσο στη Γαλλία όσο και στη Γερμανία δεν υπάρχει ισχυρή διακυβέρνηση, λόγω κυρίως των εσωτερικών τους πολιτικών προβλημάτων. Ο Μακρόν είναι μπλεγμένος στον κυβερνητικό κυκεώνα που δημιούργησε, ενώ η θητεία του τελειώνει, καλώς εχόντων των πραγμάτων, το 2027.
Ο κυβερνητικός συνασπισμός στη Γερμανία τρίζει μετά τις απανωτές εκλογικές ήττες στα κρατίδια, ενώ τα τρία κόμματα που τον συνθέτουν αγγίζουν μετά βίας το 30% στις δημοσκοπήσεις ενόψει ομοσπονδιακών εκλογών, σε περίπου έναν χρόνο.
Για πολλούς, λοιπόν, είναι αμφίβολο αν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή της Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν θα μπορέσει να σηκώσει το βάρος ενός τόσο μεγάλου εγχειρήματος. Ιδίως όταν το πρόγραμμα, για να είναι επιτυχημένο, θα πρέπει να θίξει και διάφορα… χαρτοβασίλεια που έχουν δημιουργηθεί γύρω από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών εν γένει.
Επειδή όμως άλλος δρόμος μάλλον δεν υπάρχει, για να αποφευχθεί η περιθωριοποίηση της Ευρώπης υπάρχουν σοβαρές ελπίδες ότι, έστω με καθυστερήσεις και μεταβολές, το σχέδιο δεν θα καταλήξει στο καλάθι της ιστορίας…
Ο Ντράγκι μίλησε ξεκάθαρα για τον κίνδυνο σύνθλιψης της Ευρώπης στις συμπληγάδες που δημιουργούν οι σύγχρονες και οι ανατέλλουσες υπερδυνάμεις, αναφερόμενος και σε «υπαρξιακή πρόκληση».
Άδικο δεν είχε.
