«Πανηγυρίστε»: Σώζονται πάλι….οι μικρομεσαίοι !!
Σώζονται πάλι οι μικρομεσαίοι ! Θεός φυλάξοι…
Έρχεται σωτηρία… 750.000 μικρομεσαίων (με τις μισές εκτός κάθε χρηματοδότησης και ας έχουν 5-10 εργαζόμενους η κάθε μία). Ποιος δουλεύει ποιόν;
Από προθέσεις καλά πάμε και με τη σημερινή κυβέρνηση.
Αν ρίξουμε μάλιστα μια ματιά και σε όσα ακούστηκαν για τα μέτρα μεγαλώματος των μικρών και των μεσαίων (της κατά 98% μικρομεσαίας οικονομίας μας…) λογικά πρέπει να πούμε μπράβο. Και να ξεκινήσουμε τα παλαμάκια υποδοχής… της νέας σωτηρίας που καταφθάνει για τους μικρομεσαίους.
Προς τι όμως οι επιφυλάξεις που δεν τις κρύβουμε στον τίτλο και στην εισαγωγή του σημειώματος; Η δημοσιογραφική μας εμπειρία σε τέτοιου είδους σωσίματα…
Εδικά για μικρούς και μικρομεσαίους. Και ειδικότερα όταν γίνονται σε προεκλογικές περιόδους… Αλλά ας μη σταθούμε στο τελευταίο. Ας αφήσουμε και την ουσία…
Επιτρέψτε μας όμως να μείνουμε στην ιστορία “σωτηρίας…” των μικρών, των πολύ μικρών και των μεσαίων μιας και πολύ σύντομα θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε τις κυβερνητικές ανακοινώσεις (γιατί δεν θα γίνουν μια κι έξω…), που βεβαίως και δεν πρόκειται να αργήσουν.
Το πρώτο ρήγμα στη νέα “σωτηρία” των μικρομεσαίων και αυτήν τη φορά (όπως συμβαίνει στο Ελλαδιστάν του ψευτοσοσιαλισμού 50 χρόνια τώρα) θα είναι η απόρριψη των μέτρων από την αντιπολίτευση ως μη επαρκή…, άτολμα και χωρίς ορίζοντα την ανάπτυξη.
Σημασία εδώ δεν έχει αν αυτά θα τα πουν τα κόμματα εξουσίας ή της μη εξουσίας. Ούτε αν τελικά θα κυβερνήσουν ποτέ αυτοί που θα τα απορρίψουν. Η προοπτική όμως των μέτρων τσεκουρώνεται…, γιατί η εφαρμογή τους, αν δεν γίνει από τη σημερινή κυβέρνηση, λογικά δεν θα εφαρμοστούν από την άλλη που θα προκύψει το 2027… Συνεπώς (σύμφωνα πάντα με την ιστορία και για τους μικρομεσαίους) ό,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει μεταξύ του 2025-2027.
Το δεύτερο ρήγμα (συνδέεται απόλυτα με το πρώτο) είναι ότι τα μέτρα θα λένε αυτά που έχουν να πουν αλλά δεν θα περιλαμβάνουν κάτι που να βεβαιώνει πως το κράτος μας και το χρηματοδοτικό μας σύστημα αλλάζει για να μπορέσουν οι μικρομεσαίοι να λογαριάσουν τι δρόμο έχουν να βαδίσουν για να φθάσουν (προφανώς και τους δικούς τους) σε συγχωνεύσεις, καινοτομίες και ομαδοποιήσεις που θα τους φέρουν το μεγάλωμά τους…
Γιατί αυτό; Γιατί η κυβέρνηση θα τους παραδώσει τα μέτρα και αυτοί θα πρέπει να κόψουν τον σβέρκο τους με τη γραφειοκρατία, με την αντίδραση του κράτους σε ό,τι λέγεται επένδυση ή κάθε μορφής μεγάλωμα στον τόπο μας.
Το τρίτο ρήγμα θα είναι οι υπουργικές αποφάσεις (κοινές ή ατομικές υπουργών), οι μεταβολές στη χρηματοδότηση και τα κίνητρα λόγω των ενστάσεων συναρμοδίων υπουργείων και υπηρεσιών που θα βρίσκουν αντιφάσεις στην όλη πολιτική με τα όσα εφαρμόζονται σήμερα, και βεβαίως οι γνωστές διευκρινιστικές εγκύκλιοι για τις τυχόν αναπτυξιακές διατάξεις ή τις φορολογικές υποχρεώσεις κατά τις συγχωνεύσεις προς το μεγάλωμα…
Και τι πρέπει να γίνει θα μου πείτε; Να μην πάρουμε κίνητρα ενίσχυσης κάθε σχεδίου ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού των μικρομεσαίων επειδή δεν θα συμφωνεί κάποιο υπουργείο ή θα περιπλέκει την κατάσταση κάποιο άλλο;
Ούτε που επιχειρήσαμε να διανοηθούμε κάτι τέτοιο.
Άπλα η οικονομική ιστορία μισού αιώνα! (από την πρώτη μέρα μεταπολίτευσης) μας δίδαξε ότι η πολιτική, το πολιτικό κόστος και η ανυπαρξία οικονομικού μοντέλου για την οικονομία και τον ανταγωνισμό, σε συνδυασμό με παρεμβάσεις συντήρησης του κρατισμού, δεν επέτρεψαν ποτέ σχέδια ανάπτυξης.
Όλες οι πολιτικές “σωτηρίας” είχαν σκοπό να κρατήσουν την οικονομία σε μεσαίο και μικρό επίπεδο. Το πέτυχαν μάλιστα σε ποσοστό 98,5%. Τι άλλαξε λοιπόν για να πεισθούμε ότι σήμερα υπάρχει η πολιτική βούληση εκείνη που θα μεγαλώσει τόσο τη μικρομεσαία παραγωγή μας όσο και τα σχήματα των μικρών επιχειρήσεών της;
