69 / 100

Πολιτικοί τυχοδιώκτες και παπατζήδες της δραχμής

Σύμφωνα με έγκριτα λεξικά της Νεοελληνικής Γλώσσας, όπως της Ακαδημίας Αθηνών, του Πάπυρου, του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, του Γεωργίου Μπαμπινιώτη, κ.λπ., «παπατζής» είναι το άτομο που παίζει το παιχνίδι της εξαπάτησης. Οι λέξεις αγύρτης, τσαρλατάνος και απατεώνας θεωρούνται συνώνυμες του παπατζή. Τα επιχειρήματα του παπατζή στερούνται επιστημονικής λογικής. Μεταχειρίζεται κίβδηλα τεχνάσματα για να εξαπατήσει τους άλλους.

Γράφει ο καθηγητής Γιώργος Βάμβουκας

Πολιτικοί, κοινωνικοοικονομικοί αναλυτές, δημοσιογράφοι, κ.ά., όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων, με παπατζήδικα επιχειρήματα υποστηρίζουν ότι η επάνοδος της Ελλάδας στο νομισματικό σύστημα της δραχμής, ως δια μαγείας θα συντελούσε στην επίλυση όλων των δημοσιονομικών-οικονομικών της προβλημάτων.

Στην ανάλυση που ακολουθεί θα διαπιστωθεί ότι η επάνοδος της χώρας μας στο νομισματικό καθεστώς της δραχμής και η αναπόφευκτη έξοδός της από την Ευρωζώνη, όχι μόνο δεν θα επίλυε αλλά θα επιδείνωνε τα υφιστάμενα δημοσιονομικά-οικονομικά της προβλήματα.
Η παγκόσμια οικονομική ιστορία μας διδάσκει ότι χώρες με ανταγωνιστικές οικονομίες έχουν ισχυρά νομίσματα. Για παράδειγμα, το Ευρώ αποτελεί το επίσημο νόμισμα της Ιρλανδίας, της Αυστρίας, του Λουξεμβούργου, της Ολλανδίας και άλλων προηγμένων χωρών της Ευρωζώνης. Η Κορώνα είναι το εθνικό νόμισμα της Σουηδίας. Η Ελβετία έχει νόμισμα το Φράγκο. Η Ιρλανδία, το Λουξεμβούργο, η Αυστρία, η Ολλανδία, η Ελβετία και η Σουηδία θεωρούνται από τις ανταγωνιστικότερες χώρες του κόσμου. Άρα, όποιο κι αν ήταν το εθνικό τους νόμισμα, θα συγκαταλεγόταν στα ισχυρά νομίσματα της διεθνούς οικονομίας. Τα νομίσματα των χωρών που έχουν ανταγωνιστικές οικονομίες αποκαλούνται «σκληρά», καθότι τα νομίσματά τους είναι ευρέως αποδεκτά σε όλο το φάσμα των διεθνών εμπορικών και χρηματοοικονομικών συναλλαγών.

Η άθλια δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας και το χαμηλό επίπεδο ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, οδηγούν στο ζωτικής σημασίας συμπέρασμα ότι η επάνοδος της χώρας στο νομισματικό σύστημα της δραχμής θα ζημίωνε την εθνικής μας οικονομία. Αν η οικονομία της Ελλάδας βρισκόταν στο επίπεδο ανταγωνιστικότητας της Ιρλανδίας, Σουηδίας, Ελβετίας, Ολλανδίας, Αυστριας, Δανίας, Νορβηγίας, Νότιας Κορέας, Σιγκαπούρης, κ.ο.κ., δεν θα υπήρχε λόγος συζήτησης, αν το εθνικό μας νόμισμα θα ονομαζόταν δραχμή, ευρώ, δολάριο, κορόνα, φράγκο, κ.λπ.

Με τα μέχρι τούδε αντικειμενικά γεωπολιτικά δεδομένα, τα επιχειρήματα που θα μπορούσαν να απαριθμηθούν υπέρ της παραμονής μας στη ζώνη του ευρώ είναι πολλά και αδιάσειστα. Ορισμένα από τα επιχειρήματα αυτά είναι τα κάτωθι:
1) Ας υποτεθεί ότι η δραχμή ήταν το εθνικό μας νόμισμα. Αυτόματα το ευρώ θα θεωρείτο ξένο νόμισμα. Το 2022 το Εξωτερικό Χρέος της Ελλάδος ανήλθε σε 546,7 δις ευρώ (€) και αντιπροσώπευε το 261,5% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν). Το εξωτερικό χρέος της οποιασδήποτε χώρας με χαμηλό επίπεδο ανταγωνιστικότητας εξυπηρετείται με «σκληρό συνάλλαγμα», δηλαδή ευρώ, δολάρια, γιεν, αγγλικές στερλίνες, ελβετικά φράγκα, κ.λπ. Τα σκληρά νομίσματα είναι ευρέως αποδεκτά στις διεθνείς χρηματαγορές.
2) Αν η μέση χρονική διάρκεια του εξωτερικού χρέους της Ελλάδος ήταν δέκα έτη, τότε οι ετήσιες δαπάνες σε τόκους και χρεολύσια για την εξυπηρέτησή του, θα ανέρχονταν τουλάχιστον σε 60 δισεκ. €. Από ποιες πηγές η χώρα μας θα έβρισκε συνάλλαγμα, δηλαδή ευρώ, δολάρια, γιεν, κ.ά., για την χρηματοδότηση των υπέρογκων τοκοχρεολυτικών δαπανών των 60 δισεκ. €; Μήπως από τον λογαριασμό του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ο οποίος κάθε χρόνο θα ήταν ελλειμματικός κατά μερικές δεκάδες δισεκ. €; Η μήπως οι δαπάνες εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους θα γινόταν με δραχμές, τι στιγμή που η δραχμή θα ήταν το εγχώριο νόμισμα μιας υπερχρεωμένης μη ανταγωνιστικής χώρας και η υποτίμησή της στις διεθνείς χρηματαγορές θα συντελούταν με αχαλίνωτους ρυθμούς;
3) Δεν θα πρέπει να αγνοείται ότι η υποτίμηση του εγχώριου νομίσματος προκαλεί την ταυτόχρονη αύξηση του εξωτερικού χρέους. Για παράδειγμα, αν η δραχμή υποτιμάτο κάθε χρόνο 10% έναντι του ευρώ, του δολαρίου και των υπόλοιπων σκληρών ξένων νομισμάτων, αυτόματα το εξωτερικό χρέος θα σημείωνε άνοδο κατά 10%. Δηλαδή, το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας τον επόμενο χρόνο από 546,7 θα αυξανόταν σε 601,37 δις €, τον μεθεπόμενο χρόνο από 601,37 θα αυξανόταν σε 661,51 δις ευρώ, κ.ο.κ.
4) Η Ελλάδα θα αντιμετώπιζε τεράστια προβλήματα στην προσπάθεια χρηματοδότησης των υπερβολικών ελλειμμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών της συναλλαγών. Έξοδος από το ευρώ θα σήμαινε παύση της εισροής κεφαλαίων από τα διάφορα κοινοτικά ταμεία. Οι κοινοτικές εισροές κεφαλαίων μετά το 2000 ανέρχονται κατά μέσο όρο σε 8 δισεκ. € κάθε χρόνο. Από ποιες πηγές η χώρα μας θα εξασφάλιζε κάθε χρόνο τουλάχιστον 30 δισεκ. ευρώ για την χρηματοδότηση των ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών;
5) Οι εγχώριες τράπεζες και ιδίως τα πιστωτικά ιδρύματα με σημαντική συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου στη μετοχική τους σύνθεση, θα παρουσίαζαν συμπτώματα αποσύνθεσης. Το υφιστάμενο εξωτερικό χρέος του εγχώριου τραπεζικοπιστωτικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένου και του χρέους της Τράπεζας της Ελλάδος, εκτιμάται σήμερα σε 270 δις €. Το πελώριο χρέος των 270 δις € αντικειμενικά θα ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθεί με δραχμές. Οι εμπορικές τράπεζες ουσιαστικά είναι χρεοκοπημένες, καθότι οι αποταμιευτικοί τους πόροι χαρακτηρίζονται ανεπαρκείς, η διάρθρωση των ιδίων κεφαλαίων τους είναι προβληματική, οι επισφαλείς απαιτήσεις (κόκκινα δάνεια) εκτιμώνται σε δεκάδες δις €, κ.λπ.
6) Η Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση και ιδίως μετά το 1980 διέρχεται κρίση ανταγωνιστικότητας σε συνθήκες διαφθοράς και ασυδοσίας του υφιστάμενου πολιτικοοικονομικού συστήματος εξουσίας. Αναμφίβολα, η απύθμενη διαφθορά του κυβερνητικού συστήματος εξουσίας, η αυθαιρεσία που διέπει το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, τα φαινόμενα διαφθοράς στο κύκλωμα της ελληνικής δικαιοσύνης, η γάγγραινα του κομματικού-πολιτικού ρουσφετιού και η πληθώρα των άνομων παραοικονομικών δραστηριοτήτων (μίζες, φοροδιαφυγή, λαθρεμπόριο καυσίμων, εμπόριο ναρκωτικών, ξέπλυμα χρήματος, πορνεία, αρχαιοκαπηλία, κ.ά.), συνθέτουν το κράμα των αιτιωδών παραγόντων που προκαλούν τα εκτεταμένα φαινόμενα διαφθοράς και ασυδοσίας στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης.
7) Σε αρκετά άρθρα μου σε έγκριτα διεθνή επιστημονικά περιοδικά, έχω υποστηρίξει ότι το Φαινόμενο των Δίδυμων Ελλειμμάτων (the Twin Deficits Phenomenon) ισχύει στην περίπτωση της Ελλάδος, με την έννοια ότι τα κρατικά ελλείμματα προκαλούν σε σημαντικό βαθμό την διεύρυνση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και αμφότερα τα ελλείμματα συντελούν στην διαχρονική άνοδο του δημοσίου χρέους. Γιατί όταν υπήρχε η δραχμή, ο κρατικός προϋπολογισμός και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν ελλειμματικά, το δημόσιο χρέος ακολουθούσε συνεχή ανοδική τάση και η Ελλάδα εξαναγκάστηκε σε αρκετές ταπεινωτικές πτωχεύσεις;

Χωρίς να είμαι ειδικός σε θέματα διεθνούς γεωπολιτικής, νομίζω ότι η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και ίσως από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα προκαλούσε σοβαρά ρήγματα στην αμυντική και την εξωτερική μας πολιτική και θα γινόμασταν οι καρπαζοεισπράκτορες της Τουρκίας. Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ζημίωνε ζωτικής σημασίας συμφέροντα του ελληνισμού και θα αποδυνάμωνε σημαντικά την διαπραγματευτική ισχύ της χώρας σε διεθνές επίπεδο.

Διαισθάνομαι ότι το δίλημμα ευρώ ή δραχμή έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις, γιατί το υποθάλπουν παπατζήδες και τυχοδιώκτες πολιτικοί κομματικών σχηματισμών που δολίως προσπαθούν να εισέλθουν στη Βουλή των Ελλήνων. Με καιροσκοπικά επιχειρήματα περί δραχμολαγνίας προσδοκούν την είσοδό τους στην Βουλή. Προπαγανδίζουν την επαναφορά της χώρας στο νομισματικό σύστημα της δραχμής, παραθέτοντας επιχειρήματα άνευ επιστημονικού περιεχομένου και αγνοώντας τα αίτια που η Ελλάδα στο παρελθόν είχε χρεοκοπήσει αρκετές φορές έχοντας εθνικό νόμισμα τη δραχμή. Αυτή η συνομοταξία πολιτικάντηδων είναι που διαποτίζει την ελληνική κοινωνία με το δηλητήριο της διαφθοράς. Οι κάθε είδους κομματικοί καιροσκόποι, που προπαγανδίζουν την έξοδο της Ελλάδος από την Ευρωζώνη και την επάνοδο της εθνικής οικονομίας στο καθεστώς της δραχμής, είναι συνειδητοί ψεύτες και άρα απατεώνες.

Η αποτελεσματικότητα της δημοσιονομικής πολιτικής, οι καινοτομίες στην τεχνολογία, το απόθεμα των φυσικών πόρων, η μέθοδος αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων, το επίπεδο ανταγωνιστικότητας του οικονομικού συστήματος, η ποιότητα των θεσμών, ο βαθμός παραγωγικότητας των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στους κλάδους της εγχώριας οικονομίας, το μέγεθος των κρατικών ελλειμμάτων, το επίπεδο του δημοσίου χρέους, ο ρυθμός διεύρυνσης του εξαγωγικού εμπορίου, κ.λπ., συνθέτουν τους αντικειμενικούς παράγοντες που προσδιορίζουν τις αναπτυξιακές επιδόσεις μιας χώρας. Το νόμισμα δεν προσδιορίζει τις αναπτυξιακές επιδόσεις της οποιασδήποτε χώρας της υφηλίου. Το νόμισμα αποτελεί μέσον συναλλαγών και μέτρησης αξιών.

Όποιο νόμισμα και αν είχε η Ελλάδα, οι πτωχεύσεις των ετών 1827, 1843, 1893, 1932 και 2010 θα ήταν αναπόφευκτες. Το 1827 το τούρκικο γρόσι ήταν το κυρίαρχο νόμισμα στην ελληνική οικονομία. Οι πτωχεύσεις του 1843, 1893, 1932 συντελέστηκαν με εθνικό νόμισμα τη δραχμή. Η χρεοκοπία στις αρχές του 2010 έγινε με εθνικό νόμισμα το ευρώ. Ωστόσο, όλες οι χρεοκοπίες έγιναν για τον ίδιο ουσιώδη λόγο. Αδυναμία εξυπηρέτησης του γιγαντιαίου εξωτερικού και εσωτερικού δημοσίου χρέους, με πλήρη αποκλεισμό της Ελλάδας από τις διεθνείς χρηματαγορές.

Οι παπατζήδες πολιτικάντηδες οφείλουν να γνωρίζουν ότι αν οι αλλότριοι πιστωτές μας, έκλειναν σήμερα τη στρόφιγγα της χορήγησης δανείων, σε μερικές βδομάδες η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε.

Διαχρονικά, η Ελλάδα εξυπηρετεί το εξωτερικό και το εσωτερικό χρέος της με τη σύναψη νέων δανείων. Το εξωτερικό και το εσωτερικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας την περίοδο 1970-2022 από μόλις 2,5 δις ευρώ ή 19,4% του ΑΕΠ εκσφενδονίστηκε σε 702 δις ευρώ ή 338,7% του ΑΕΠ. Αυτή είναι η μοίρα του νεοελληνικού κράτους. Υψηλά κρατικά ελλείμματα, συνεχή ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, αλματώδη άνοδο του δημοσίου χρέους και πλήρη εξάρτηση της χώρας από τις εκάστοτε προστάτιδες δυνάμεις που ρυθμίζουν την αιμοδοσία παροχής δανείων στο προτεκτοράτο η Ελλάς. Θλίψη και απογοήτευση προκαλεί το άθλιο γεγονός, παραμονές βουλευτικών εκλογών, τσαρλατάνοι πολιτικοί που έχουν πλήρη άγνοια ως προς την πραγματική δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, να εμπαίζουν τους Έλληνες ψηφοφόρους με το παπατζηλίκη της δραχμής.