Γιατί ανεβαίνουν τα νοίκια και οι τιμές στα σπίτια
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι το στεγαστικό. Ιδιαίτερα τα νέα ζευγάρια, καθώς και ηλικιωμένοι που αμφότεροι έχουν περιορισμένο εισόδημα, δυσκολεύονται να βρουν ικανοποιητική στέγη που να χωράει στο εισόδημά τους.
Ο λόγος που το στεγαστικό κόστος είναι αναντίστοιχα υψηλό σε σχέση με τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα στην Ελλάδα είναι ένας: η ζήτηση είναι μεγαλύτερη από την προσφορά.
Ειδικότερα μάλιστα μετά τη θεσμοθέτηση των μέτρων στήριξης των νέων ζευγαριών κάτω των 40 ετών ως ένα ποσό, είδαμε τα λιγοστά οικιστικά ακίνητα που είχαν τιμές κάτω των 100 χιλιάδων ευρώ να εκτοξεύονται στο όριο χρηματοδότησης και να ανεβαίνουν οι τιμές τους ακόμα και παραπάνω από 50%.
Οι λόγοι που η προσφορά ακινήτων υπολείπεται τόσο πολύ της ζήτησης έχει τέσσερεις βασικούς άξονες:
Play Video
-την απόσυρση πολλών ακινήτων από την αγορά λόγω της οικτρής κατάστασης που έχουν καταντήσει μετά από δυο δεκαετίες μη-συντήρησης
-την κατάληξή τους στην ιδιοκτησία του κράτους μετά από αποποιήσεις κληρονομιών όταν οι θανόντες είχαν απροσδιόριστα χρέη προς το κράτος και τις τράπεζες (κοντά στα 120.000 διαμερίσματα φημολογείται ότι έχουν περιπέσει στην ιδιοκτησία του κράτους έτσι)
-την απίστευτη καθυστέρηση επέκτασης των οικιστικών περιοχών με επεκτάσεις των σχεδίων πόλεων τα τελευταία 35 χρόνια, από την εποχή του Αντώνη Τρίτση
-την συμμετοχή στην αγορά των ακινήτων κατοίκων του εξωτερικού, πρώτον των λεγόμενων “Golden Visa” αγοραστών που ο σκοπός της αγοράς είναι άλλος από την επένδυση στο ακίνητο και συγκεκριμένα η απόκτηση ελληνικής βίζας, και δεύτερον στην αγορά των ενοικίων η συμμετοχή κατοίκων του εξωτερικού που επισκέπτονται τη χώρα για τουρισμό ή δουλειές και ενοικιάζουν τουριστικά ή οικιστικά ακίνητα μέσω πλατφορμών όπως η AirBnB, η Booking και άλλες πιο εξειδικευμένες.
Δυστυχώς καθένα από αυτά τα τέσσερα αίτια θέλει μια ολόκληρη ομάδα ικανών ανθρώπων να ασχοληθούν μαζί τους, ενώ υπάρχει σωρεία μικροσυμφερόντων που θα πλήττονταν αν κάποια από αυτά τα αιτία λύνονταν.
Για παράδειγμα στις καθυστερούμενες για δεκαετίες επεκτάσεις των σχεδίων πόλεων, υπάρχουν ολόκληρες φάμπρικες από δήθεν εξυπηρετήσεις με την προοπτική ότι “όπου νάναι θα ενταχθεί η τάδε περιοχή” προς τους κακόμοιρους οικοπεδούχους που δεν επιτρέπεται καν η δόμηση άρτιων εκτός σχεδίου τετραγωνικών με διάφορες προφάσεις, ώστε να τρέφονται οι γραφειοκρατίες και η διαφθορά.
Στο θέμα των διαμερισμάτων που έχουν περιέλθει λόγω αποποιήσεων κληρονομιών στο κράτος, πρέπει να γίνει επαναδιάθεση στην κοινωνία, καθώς απαξιώνονται και καταστρέφονται στα χέρια του κράτους. Με προσοχή όμως, μη καταλήξουν αντί στην κοινωνία στα νύχια των “κοράκων” και των distress funds και τελικά πάλι μείνει άστεγος ο νέος και ο συνταξιούχος.
Όσο για τα άλλα, είναι βέβαιο ότι υπάρχουν λύσεις που να μην συμπεριλαμβάνουν να δίνει το κράτος επιδοτήσεις με χρήματα που παίρνει από την υπόλοιπη κοινωνία.
Το κράτος δεν έχει δικά του χρήματα να δώσει. Αυτά που δίνει πρέπει να τα πάρει πρώτα από τους φορολογούμενους ή να τα δανειστεί. Η εποχή των δανεικών όμως έχει περάσει.
Αν δεν αντιμετωπιστούν τα αιτία που έχουν μειώσει την προσφορά των ακινήτων στην Ελλάδα, και ειδικότερα αυτό με το ανεξήγητο πάγωμα των επεκτάσεων σχεδίων πόλεων σε όλη την επικράτεια για σχεδόν 40 χρόνια, τότε τα ακίνητα θα συνεχίζουν να αποτελούν παράγοντα στρέβλωσης για την κοινωνία, με επεκτάσεις που ξεκινούν από την επιδείνωση της δημογραφικής κρίσης και την αδυναμία των νέων να κάνουν παιδιά, ως την αδικαιολόγητη εκτόξευση της τιμής γης ως και πάνω από εκατομμύριο σε παράλογα πολλές περιοχές της χώρας, όταν για ένα στρέμμα εντός σχεδίου χρειάζεται ο βασικός μισθός μιας εκατονταετίας…
Στο μεταξύ αγροτική γη με 1.500 ρίζες ελιές στην Κρήτη πωλείται προς €200.000.
Κάτι δεν κάνουμε σωστά ως κοινωνία, διότι αυτά δεν είναι προβλήματα που δημιουργήθηκαν από την τελευταία κυβέρνηση ή τουλάχιστον δεν λύθηκαν από αυτήν.
Αυτά είναι προβλήματα δεκαετιών που απλά σαπίζουν ολοένα και περισσότερο τον κοινωνικό ιστό ώσπου να καταρρεύσει.
